Thirteen

Notka pod rozdziałem :)

Po kilku sekundach, a może minucie… Ewentualnie po kilku minutach odsunęłam się od Justina i popatrzyłam w jego czekoladowe tęczówki, które teraz pod wpływem słońca zmieniły kolor na karmelowy. Kurwa, ma przepiękne oczy.

Żadne z nas się nie odzywało, oboje staliśmy naprzeciwko siebie i ani na moment się nie poruszyliśmy. Justin coś do mnie czuje? Zakochał się? A może nie był to jednak prawdziwy pocałunek, i zrobił to tylko dlatego, żeby nasz „związek” na tym zyskał?

Chyba każdy z nas zna to uczucie, kiedy ktoś wchodzi do pokoju, a Ty od razu na niego spoglądasz, w brzuchu masz motylki i robi Ci się ciepło w całym ciele. Chcesz rozmawiać z tą osobą, dotykać ją, całować lub po prostu przebywać w towarzystwie tej osoby. Ja tak mam z Justinem. Jeszcze parę tygodni temu go nienawidziłam, a teraz co? Jestem blisko zakochania się w nim, a co najgorsze – nie mogę nic z tym zrobić. Nie przyznawałam się przed samą sobą do tego, że faktycznie tak jest, tzn., że faktycznie się tak czuję w jego towarzystwie, jednak przestałam z tym walczyć, kiedy wróciłam z Azji do Los Angeles kilka dni temu. Czułam prawdziwą tęsknotę za Justinem, chciałam, żeby mnie wkurzał i rozśmieszał, i żeby po prostu był. Jednak ja nie chcę, żeby tak było, nie chcę być zakochana akurat w nim. On uwielbia dziewczyny i boję się, że nawet gdybym z nim była, to mógłby mnie zdradzić, gdybyśmy się pokłócili czy coś. Nie chcę oddawać swojego serca w jego ręce.

- Wracajmy. – szepnęłam. Szatyn skinął głową, a my udaliśmy się w stronę domu jego ojca. W ciszy.

Po dotarciu do domu, od razu dopadła mnie Jazzy, która chciała mi pokazać wszystkie swoje lalki. Nie mogłam odmówić tej dziewczynce, no po prostu nie mogłam, była zbyt urocza.

Szybko rozebrałam się z kurtki, spodni i szalika, a następnie poszłam razem za nią do jej i Jaxona pokoju. Był strasznie duży, po jednej stronie pokoju były zabawki Jazmyn, a po drugiej Jaxona, jednak łóżka stały blisko siebie, a pomiędzy nimi zielony stoliczek z różową i niebieską lampką.

- Bałwan się wykrzywił. – burknęła dziewczynka, kiedy wyjrzała przez okno. Również tam spojrzałam i rzeczywiście, bałwan, którego zbudowaliśmy dzisiaj wszyscy jeszcze przed spacerem, lekko się skrzywił. Mimowolnie uśmiechnęłam się na to wspomnienie.

- No chodź już! – jęknął niezadowolony Jaxon i tupnął nogą.

- Spokojnie, idę. – zaśmiałam się i zasunęłam suwak w bucie, a następnie wyszłam z domu. Poszłam za chłopczykiem do ogrodu, gdzie Justin, Jazzy i Jeremy lepili bałwana.

- Pomożesz mi ulepić igloo? – uśmiechnął się szeroko, a ja skinęłam głową.

- Pewnie. – powiedziałam i przykucnęłam, po czym zaczęłam pomagać mu budować domek śniegowy. Jako że nie miałam rękawiczek, to moje dłonie praktycznie od razu stały się czerwone i w ogóle ich nie czułam z powodu zimna.

- Ej, Jaxon – szepnęłam i pomachałam do niego ręką, żeby się do mnie przybliżył – Rzucisz tym w Justina? – podałam chłopczykowi śnieżkę, którą przed chwilą ulepiłam. Blondynek skinął energicznie głową i uśmiechnął się zadziornie, po czym zamachnął się i rzucił kulką prosto na kark Justina.

- TO BYŁA LILY! – krzyknął chyba najbardziej jak się dało i pobiegł na drugą stronę domu. Szatyn odwrócił się w moją stronę i otrzepał się ze śniegu, a następnie wolnym krokiem, z łobuzerskim uśmieszkiem zaczął się do mnie przybliżać.

- Więc atakujesz mnie śnieżkami, tak? – wychrypiał i pomimo zimna, moje ciało oblała fala gorąca. Kochałam, kiedy mówił w taki sposób, bo było to cholernie podniecające, ale nienawidziłam tego, że w ogóle mnie to podniecało.

- To był Jaxon. – mruknęłam niewinnie i podniosłam się, po czym zaczęłam się cofać do tyłu. Chłopak nic nie odpowiedział, tylko momentalnie przysunął się do mnie, a już po sekundzie leżałam na ziemi. Justin usiadł okrakiem na moim podbrzuszu i jedną dłonią złapał moje nadgarstki, po czym przycisnął je do śniegu.

- Zemsta będzie słodka. – zaśmiał się wrednie i nim zdążyłam coś odpowiedzieć, szatyn natarł moją twarz śniegiem.

- Przestań! – pisnęłam, śmiejąc się. Nagle poczułam śnieg na moim brzuchu. Boże, ten dupek wsunął mi śnieg pod kurtkę.

- I co, fajnie? – zaśmiał się ponownie, ale już nie wrednie.

- Grr. – burknęłam, jednak i tak się na niego nie złościłam. Po chwili Justin pomógł mi wstać, a ja otrzepałam się ze śniegu.

- W ogóle mnie nie słuchasz. – mruknęła zirytowana Jazzy i schowała twarz w dłoniach.

- Przepraszam, zamyśliłam się. Co mówiłaś, słoneczko? – pogładziłam jej włoski.

- Już zapomniałam. – zaśmiała się i kontynuowała wyjmowanie lalek oraz wszystkich ubrań, które do nich miała. Do pokoju nagle wpadł Jaxon z figurką Spider-Mana. Podbiegł do Jazzy i zabrał jej jedną z sukienek, a następnie uciekł. Dziewczynka zaczęła krzyczeć na niego i pobiegła zaraz za nim.

I pomyśleć, że ja mogłabym mieć takie dzieci, a właściwie jedno dziecko. Miałoby geny Justina, więc pewnie chłopczyk byłby łobuzem jak Jaxon i trochę Justin, a dziewczynka strasznie urocza jak Jazzy.

Westchnęłam cicho i podniosłam się z podłogi, po czym poszłam do pokoju gościnnego, gdzie były moje rzeczy. Justin był w drugim gościnnym pokoju, całe szczęście.

Wyjęłam komórkę, którą wymieniłam zaraz po powrocie do Los Angeles po gali w Glasgow i pobytu u mojego taty. Kilka nieodebranych połączeń, smsów. Sprawdziłam szybko wszystkie powiadomienia, a następnie zaczęłam pisać wiadomość.

Do: Scooter Braun

Namówię dzisiaj Justina, żebyśmy wcześniej wracali, chciałabym się jutro z Tobą spotkać. To ważne.  

Od: Scooter Braun

Co się stało?

Wow, po kilku sekundach mi odpisał.

Do: Scooter Braun

Chodzi o Justina, jutro porozmawiamy. Hej.

Nie czekałam już na jego odpowiedź, tylko weszłam na różne strony plotkarskie. Wszędzie były tylko zdjęcia moje i Justina oraz jakieś denne artykuły, które w większości zaczynały się słowami „Zakochana para…” i coś tam coś tam.

Wsunęłam telefon do kieszeni i zeszłam na dół, gdzie Jeremy i Justin rozmawiali, oglądając telewizor. Dzieciaki były już spokojne i układały razem puzzle przy stole. Usiadłam na tej samej kanapie, co Justin i spojrzałam na niego, potem na Jeremiego, a na koniec po prostu wlepiłam swój wzrok w jakiś punkt na ścianie.

Koło ósmej wieczorem postanowiłam pójść pod prysznic, bo byłam cała obolała i zmęczona. Jaxon i Jazzy bawili się dzisiaj tylko ze mną, a Justin i Jeremy nie mogli ich ode mnie odciągnąć. Jednak kiedy znalazłam chwilę wolnego, to udało mi się namówić Justina na to, żebyśmy wracali jutro. Był tak naprawdę strasznie obojętny w stosunku do mnie, a nie wiem, co zrobiłam źle. Może chodzi o tamten pocałunek? Może żałował?

Po umyciu się, od razu położyłam się na łóżku i przykryłam kołdrą. Było mi tak przyjemnie i ciepło, a w nogach czułam niesamowitą ulgę, bo bolały mnie niemiłosiernie. Wsunęłam słuchawki do uszu i puściłam muzykę z telefonu, sprawdzając jeszcze różne portale społecznościowe. Po chwili odłożyłam komórkę, nawet nie wiem, kiedy zasypiając.

Właśnie jechałam na spotkanie ze Scooterem. Sytuacja pomiędzy mną a Justinem nie zmieniła się ani trochę, nie rozmawiamy ze sobą i zaczyna mnie to coraz bardziej irytować, i w sumie cieszę się, że chociaż przez jakąś godzinę od niego odpocznę.

Podjechałam pod McDonalda, a przez szybę od razu zobaczyłam Scootera, który siedział i zajadał się frytkami. Weszłam do „restauracji” czy jakkolwiek można było to nazwać. Zamówiłam sobie McFlurry z Oreo, a kiedy dostałam moje zamówienie, to przysiadłam się do mężczyzny.

- Cześć. – powiedział z uśmiechem.

- Hej. – mruknęłam, zaczynając jeść loda.

- Więc o czym chciałaś pogadać? – spytał i wziął gryz burgera, przez co się spłaszczył i sos spadł mu na koszulkę – Cholera. – przewrócił oczami, a ja pokręciłam rozbawiona głową.

- Duże dziecko – zaśmiałam się, a mężczyzna puścił mi spojrzenie w stylu „czy Ty sobie ze mnie żartujesz?” – A tak w ogóle, to chciałam się spytać czy wiesz może, czy Justin coś do mnie czuje. – powiedziałam to trochę ciszej, aby nikt nie usłyszał. Ludzie, którzy tutaj byli, co chwila się na nas patrzyli i było to trochę krępujące.

- Nie zauważyłaś tego sama? – zapytał zdziwiony, a ja wzruszyłam jedynie ramionami – Nie wiem, ile do Ciebie czuje i od kiedy, ale to na pewno nie jest tylko koleżeńska sympatia, Lily. Dzwonił do mnie, kiedy byłaś w szpitalu, mówił, że się martwi i przez jakieś dwie godziny gadał tylko o Tobie. Jak byłaś w Tokio, to cały czas pieprzył o tym, że za Tobą tęskni i uleczał ten smutek imprezami oraz dziewczynami. – gdy wypowiedział ostatnią część zdania, to coś mnie zakuło. Justin i inne dziewczyny, kiedy mnie nie ma… Właśnie dlatego nie chcę się w nim całkowicie zakochać.

- Okej, rozumiem. – westchnęłam i ponownie zaczęłam jeść.

- Jakbyś się w nim zakochała, a on w Tobie, tylko tak bardzo mocno, to traktowałby Cię jak księżniczkę. Nie oglądałby się za innymi dziewczynami, tylko myślałby o Tobie dzień i noc, uwierz mi, znam tego dzieciaka dość dobrze i wiem, jak traktował Selenę. – jego słowa trochę mnie wsparły.

- Dzięki… Pomyślę nad tym – uśmiechnęłam się delikatnie – Mam do Ciebie jedną sprawę. – dodałam po chwili.

- Jaką?

- Znasz może to fanfiction Danger? W przyszłym roku prawdopodobnie zagram tylko w jednym filmie, co nie jest dużo, więc ekranizacja tego opowiadania byłaby genialna. Justin jako aktor, a do tego ja stałabym się popularniejsza i w ogóle. – okej, to zabrzmiało bardzo tak, jakbym chciała się wybić przy Justinie, ale prawda była taka, że chciałam po prostu być blisko niego i przeżyć to wszystko, co oni w opowiadaniu.

- To najgłupszy pomysł jaki słyszałem, ale mogę Ci się pomóc skontaktować z autorką. I tak, znam to fanfiction, tyle dziewczyn mnie tym spamuje. – westchnął jakby zirytowany, ale potem uśmiechnął się w taki sposób, że wiedziałam, że to dla mnie załatwi.

- Jesteś wielki! – klasnęłam w dłonie z szerokim uśmiechem na ustach.

Po dopiero czterech godzinach wróciłam do domu, bo jeszcze poszłam na zakupy. W salonie siedział Justin, dlatego powiedziałam mu krótkie „cześć” i normalnie poszłabym do swojej sypialni, ale teraz coś mnie zaintrygowało. Weszłam do salonu i popatrzyłam z niedowierzaniem na chłopaka.

- Czy Ty właśnie sobie jebnąłeś platynowy blond? – otworzyłam usta ze zdziwienia, nie mogąc uwierzyć, że Justin się przefarbował. To znaczy, widać było tylko kawałek włosów, bo szatyn, a właściwie blondyn miał czapkę na głowie.

- Nie podoba Ci się? – uśmiechnął się zadziornie i podniósł się z kanapy, po czym zdjął czapkę, poprawiając dłonią włosy. Okej, cofam moje wcześniejsze słowa. Justin wyglądał inaczej, ale… gorąco.

- Nie jest tak źle. – wydukałam, czując to już znane mi wcześniej uczucie gorąca, które przepłynęło przez całe moje ciało.

- Wiem. – zilustrował mnie wzrokiem, po czym nadal uśmiechając się łobuzersko, usiadł na kanapie i kontynuował pisanie z kimś na komórce.

___________

1.     Rozdział trochę nudny, ale nie bójcie się, ta sielanka długo nie potrwa i będzie drama. (zgadnijcie, kto za tym będzie stał hahah)

2.     DZISIAJ MIJA JUŻ DWA MIESIĄCE OD KIEDY PROWADZĘ TO FANFICTION! Nawet nie wiem, kiedy to zleciało! Jeju, tyle ze mną wytrzymaliście, hahah. Mam nadzieję, że wytrzymacie dużo dłużej i będzie Was przybywać! <3

3.     Jest już prawie 25 tysięcy wyświetleń i 425 komentarzy, dziękuję Wam za to cholernie! <3

4.     Tweetujcie z hashtagiem #JilyHEpl

5.     Chciałabym prosić każdego o dodanie komentarza. Nieważne czy krótki czy długi (chociaż wolę dłuższe hahahah), ale chcę po prostu zobaczyć ile Was jest, ponieważ nie informuję każdego czytelnika o rozdziałach i no… :D

6.     Btw, kocham czytać Wasze komentarze po kilka razy, hahah!

7.     KOCHAM WAS <3