Twenty-eight

Weszłam do domu, a kiedy zamykałam drzwi, to trzasnęłam nimi. Tylko teraz nie zrobiłam tego specjalnie, a jedynie zbyt mocno je zatrzasnęłam.

Zdjęłam buty i poszłam do sypialni, w której na łóżku leżał Justin i rozmawiał z kimś na FaceTime. Nie wracając na niego zbytniej uwagi, wzięłam swoją poduszkę oraz kilka najpotrzebniejszych rzeczy, typu ładowarka, pamiętnik i takie tam.

- Przeprowadzasz się? – mruknął od niechcenia, ale jego głos wyrażał nawet lekkie ucieszenie.

- Nie przeprowadzam się, ale na pewno nie będę spać w łóżku z takim gnojkiem jak Ty. – odpowiedziałam i wyszłam z sypialni, a następnie udałam się do jednego z pokoi gościnnych. Wybrałam ten, który leżał najdalej od wspólnej sypialni mojej i Justina.

Położyłam wszystkie rzeczy na łóżku i z powrotem wróciłam się do pomieszczenia, skąd zabrałam swoją kosmetyczkę, piżamę i ubrania na jutro.

- Zachowujesz się jak dziecko. – powiedział, ale tym razem spojrzał na mnie. Jego oczy nie wykazywały jakichkolwiek emocji.

- W dupie to mam. – wzruszyłam ramionami i wyszłam.

- Jeśli tyle rzeczy masz w dupie, to rozumiem już, czemu jest taka wielka! – krzyknął, abym usłyszała go na korytarzu. Zaśmiałam się tylko cynicznie pod nosem, po czym znowu znalazłam się w pokoju gościnnym. Wiecie co ta sytuacja mi przypomina? Moje i Justina pierwsze dni po mojej przeprowadzce do niego, gdy jeszcze się nie lubiliśmy. Między nami już chyba zawsze będzie miłość lub nienawiść i nic pomiędzy.

Nie rozumiem tego, że jak coś idzie idealnie, to nagle się cofa… I wiecie co jest najdziwniejsze? Że te wszystkie sytuacje, w których się coś psuło, były najczęściej wywołane przez Justina. Nie wiem czy to chodzi o niego, czy coś jest ze mną nie tak, czy po prostu nie potrafimy wytrzymać długo we własnym otoczeniu. Bo jeśli nie potrafimy, to po co być razem? Jest w tym jakiś sens?

Było jeszcze dość wcześnie, ale zmyłam makijaż w łazience i poszłam pod szybki prysznic, wysuszając zaraz po tym moje włosy. Zazwyczaj myłam się zaraz przed snem lub po wstaniu, lecz teraz po prostu chciałam to zrobić i mieć potem spokój.

Po wyjściu z łazienki położyłam się na łóżku, okryłam kołdrą i wzięłam swój pamiętnik.

Drogi pamiętniku

Nie opisywałam Ci w ogóle mojego ostatniego dnia, gdy byliśmy w Polsce, dlatego postanowiłam, że zrobię to teraz.

Ja i Justin poszliśmy rano na wywiad, jednak potem postanowiliśmy poświęcić dużo czasu fanom, ponieważ większość z nich nigdy nie widziała nas na żywo.

Po tym jak przyniosłam tyle pizz i gdy dziewczyny je zjadły, to Justin postanowił, że coś zaśpiewa. Usiadł więc na schodach i zapowiedział, że zaśpiewa im kawałek nowego singla, którego nawet ja nie słyszałam. Trwało to zaledwie 30 sekund, ale mimo to, od razu polubiłam piosenkę, mimo tego, że nawet nie słyszałam jej całej. Niestety teraz nawet nie pamiętam do niej melodii, bo Justin zabronił nagrywać.

Aczkolwiek potem zaczął śpiewać spokojne piosenki jak np. U Smile, Catching Feelings lub Fall. Na sam koniec zaśpiewał Believe, dedykując to polskim fanom. Pod koniec śpiewania Believe, jakiś starszy pan wyminął paparazzich oraz fanów, a następnie dał mu monetę, bo myślał, że Justin jest biedny. Myślałam, że umrę ze śmiechu, gdy to zobaczyłam.

Spędziliśmy na tym jakieś dwie godziny, a potem udaliśmy się razem na spacer po centrum stolicy. Pomimo brzydkiej pogody, miasto wydawało się być ładne, ale mam wrażenie, że naprawdę rzadko przyjeżdżały tu jakieś bardzo sławne osoby z Ameryki lub Wielkiej Brytanii, ponieważ ja i Justin zwracaliśmy na siebie strasznie dużą uwagę. Po spacerze udaliśmy się do restauracji i tam również zostaliśmy fotografowani.

Mimo tej dużej sensacji wokół nas, to na pewno tam wrócę!

Odłożyłam pamiętnik pod poduszkę, a dłonie ułożyłam na brzuchu, stukając na nim jakiś przypadkowy rytm. Byłam głodna. To znaczy, nie… Nie byłam głodna, po prostu miałam ochotę coś zjeść. Zeszłam na dół do kuchni, gdzie otworzyłam pełną jedzenia lodówkę.

- Nic nie ma… - burknęłam pod nosem i zamknęłam ją, zastanawiając się nad tym, co mogłabym zjeść. Coś słodkiego. Tak, to dobry pomysł. Słodycze zawsze były moją pokusą, lecz nie przeszkadzało mi to, pomimo możliwości utycia. Gdy jest się dorosłym, to często mija ta chęć na słodkie rzeczy, ale mi nie minęła. Nie wiem nawet czy to dobrze czy źle… Ale chyba dobrze dla mojego zdrowia.

W końcu wyjęłam z zamrażarki lody Ben&Jerry’s o smaku ciasteczek, a z szuflady, w której są słodycze, wyjęłam dwa batony Kinder Bueno. Podzieliłam je na kawałki i wrzuciłam do lodów, wzięłam łyżeczkę i już miałam iść na górę, ale w tym samym momencie na dół zszedł Justin. Przez to, że nie miał na sobie koszulki, to zauważyłam, że od razu spiął mięśnie, kiedy mnie zobaczył.

Przeszedł obok mnie, „przypadkowo” trącając mnie ramieniem, a następnie otworzył lodówkę i wyjął kilka produktów.

Nie wykazałam jakiejkolwiek reakcji na tę zaczepkę i poszłam do pokoju, w którym teraz będę spać. Usiadłam na łóżku z moim jedzeniem, po czym zaczęłam zajadać się lodami, słuchać muzyki i przeglądać różne portale społecznościowe.

Pewnie myślicie czemu teraz jestem taka obojętna na odzywki Justina, ale nie rozumiem, dlaczego mam płakać. Wcześniej płakałam, bo to był taki impuls, który po prostu się pojawił, a teraz miałam wyjątkowo dobry humor, ponieważ Sam mi go poprawił, więc nie reagowałam zbytnio na inne rzeczy, które w jakiś sposób mogłyby zepsuć mój nastrój.

Obudziło mnie kręcenie się Justina po kuchni. Przewróciłam zirytowana oczami, ziewnęłam i sprawdziłam godzinę, która wskazywała, że została godzina do południa. Nie ma to jak nie móc zasnąć przez pół nocy, a potem spać tak długo.

Leniwie zsunęłam się z łóżka i poprawiłam dłonią włosy, wsuwając po chwili na siebie spodnie dresowe. Zeszłam na dół i poszłam do kuchni, ponieważ nie potrafiłam funkcjonować bez śniadania, a właściwie lunchu, bo już jest dość późno.

- Nie jedz. – usłyszałam za sobą zachrypnięty głos blondyna. Po moim ciele przeszła fala gorąca, jednak starałam się to zignorować. Odwróciłam się w jego stronę i uśmiechnęłam w prowokujący sposób.

- Może zabronisz mi jeść? A za godzinę powiesz, żebym przestała oddychać, bo Ci się tak podoba? – uniosłam pytająco brwi, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

- Nie wygłupiaj się. Chodź za mną. – westchnął i skinął głową na taras, po czym zaczął iść. Z zaciekawienia poszłam za chłopakiem, a gdy znalazłam się na dworze, to popatrzyłam ze zdezorientowaniem na Justina, a potem na zastawiony stół z masą pysznego jedzenia.

- Co to ma być?

- Pomyślałem, że zjemy razem śniadanie, aby jakoś rozluźnić atmosferę między nami. Przepraszam za moje wczorajsze słowa, za to, że Cię obraziłem i za to, że zabroniłem Ci się spotykać z Samem. Po prostu Cię kocham i nie chcę Cię stracić, a myśl, że całowaliście się, mimo tego, że było to jedynie na planie filmowym, to nie dawało mi to spokoju. Byłem, jestem i będę zazdrosny, jednak obiecuję Ci to, że nie aż tak bardzo jak wczoraj. Nie będę Ci już zabraniać niczego, kochanie. – mówił, a ja pokręciłam przecząco głową. To urocze, że pokazał, że żałuje, ale nie mogłam mu tak szybko wybaczyć, pomimo tego, że chciałam.

- Możemy zjeść razem śniadanie, skoro chcesz… - wzruszyłam ramionami.

- A Ty chcesz?

- Jest mi to obojętne. – wymamrotałam i usiadłam na krześle. Może obojętnością pokażę mu, że zwykłe „przepraszam” nie wystarczy. W sumie to nie wiem jak chcę, żeby mnie przeprosił, ale nie odpuszczę tak szybko.

- Jesteś jeszcze na mnie zła? – uniósł pytająco brwi.

- Nie. – odpowiedziałam krótko i nalałam sobie soku pomarańczowego, który wypiłam duszkiem. Wpatrując się w pyszne jedzenie przede mną, mój brzuch zaczął burczeć. Westchnęłam zirytowana, ponieważ nie chciałam jeść… To znaczy chciałam, ale nie mogłam, niech Justin zobaczy, że nie poddam mu się tak prosto. Aczkolwiek było mi go szkoda, ponieważ naprawdę naszykował dla nas dużo pysznego jedzenia, a ja nawet tego nie tknę.

- Odchudzasz się? – zapytał chłopak, a ja w odpowiedzi pokręciłam jedynie przecząco głową – Nadal chcesz to studio? – dodał po chwili.

- Nie, nie musisz nic załatwiać.

- Dlaczego?

- Po prostu już nie chcę. – oparłam się o krzesło i przymknęłam powieki. Nie chodziło teraz o Justina, ale ostatecznie uznałam, że nie będę się bawić w tę dziecinadę z Seleną. Wstawię jedynie link do takiego jednego klipu i koniec ze wszystkim. Nie chcę, żeby ktoś taki jak ona rozwalił mój związek z Justinem.

- A o co chodziło?

- Nieważne. – wzruszyłam ramionami, a chłopak zmarszczył brwi. Widziałam w jego oczach, że było mu przykro, że jestem dla niego oschła i raniło mnie to cholernie, bo chyba nikt nie chce, żeby czyiś ukochany cierpiał, ale powinien dostać nauczkę. Musi nauczyć się myśleć zanim coś powie.

Weszłam na Twittera i wstawiłam link do filmiku, gdzie Miley Cyrus śpiewa piosenkę FU, a jakiś fan wrzuca tekturową postać Seleny na scenę, jednak Miley wyrzuca to z powrotem do ludzi. To jest chyba idealna odpowiedź na zachowanie Seleny, nie uważacie? Ja przynajmniej tak uważam.

Podłączyłam jeszcze komórkę do ładowania, aby naładowała się jeszcze przez te 10-15 minut, a następnie udałam się do łazienki, gdzie spięłam przednie kosmyki włosów do tyłu i zrobiłam sobie szybki makijaż. Wychodziłam dzisiaj z Chelsea’ą, Marą i Molly na kręgle, bo chciałyśmy sobie zrobić taki babski wieczór. Justin i tak pojechał jakąś godzinę temu do studia, a on spędza tam często całe noce, więc chyba nie miałby nic przeciwko temu, gdybym sobie wyszła. Nie, stop! Czemu obchodzi mnie to czy miałby coś przeciwko? Miałam być obojętna.

Wyszłam z łazienki, wzięłam najpotrzebniejsze rzeczy, które wsadziłam do torebki, a następnie zeszłam na dół do garażu, skąd wyjechałam samochodem. Nie lubiłam jechać w ciszy, dlatego wyjęłam ze schowka płytę Ariany Grande – Yours Truly i wsunęłam ją do odtwarzacza. Ustawiłam piosenkę Honeymoon Avenue, aby grała mi cały czas i zaczęłam się wsłuchiwać.

Po jakiejś półgodzinie znalazłam się pod kręgielnią. Zaparkowałam samochód i wyszłam z niego, jednak kiedy chciałam wejść do środka, to napotkałam moje przyjaciółki, które blokowały mi wejście.

- Lily, co powiesz na to, żebyśmy poszły gdzieś indziej? Do kina czy coś… - zaczęła Chelsea, a ja zmarszczyłam brwi, bo od razu wyczułam, że coś kręci. A właściwie one wszystkie trzy kręcą.

- Znam Cię zbyt dobrze i wiem, że coś ukrywasz. Czemu nie możemy po prostu zagrać w kręgle? Dawno tego nie robiłyśmy. – westchnęłam.

- Po prostu domyślamy się, że nie zobaczyć co tam jest. – powiedziała Mara.

- Dajcie spokój. – pokręciłam głową i wepchnęłam się między nie, żeby móc przedostać się do środka. Widziałam ukradkiem ich niezadowolone miny, ale zignorowałam to.

Po chwili same weszły za mną, a gdy zmieniłyśmy buty, to poszłyśmy na nasz tor. Na kręgielni poza pracownikami i nami, była jeszcze jedna grupa osób, stojąca przy ostatnim torze. Poczułam to charakterystyczne kłucie w sercu, a oczy mi się zaszkliły. Oszukał mnie. Justin mnie oszukał. Zamiast pójść do studia, to był sobie teraz tutaj razem z Kendall, Kylie i Hailey. Gdyby mi powiedział, że chce z nimi gdzieś iść, to pozwoliłabym mu, bo przecież nie powinien spędzać całego czasu jedynie w moim towarzystwie. Jednak on mnie oszukał. Czułam się w pewnym sensie zdradzona.

- Jak chcesz, to możemy wyjść. – Molly położyła dłoń na moim ramieniu.

- Nie, dlaczego mamy wyjść? On jest tutaj ze swoimi znajomymi, a ja z moimi. To normalne. – odpowiedziałam w taki sposób, żeby już nie ciągnęły tematu. Nie chciałam psuć tego wieczoru, tylko dlatego, że zachowanie Justina zniszczyło mi nastrój.

Tor miałyśmy wynajęty na dwie godziny, jednak po godzinie śmiania się, rozmawiania, wygłupiania i oczywiście grania, zachciało nam się jeść oraz pić. Poszłam zatem do sklepu, który był w kręgielni i kupiłam cztery, zimne napoje o smaku kiwi i zielonej herbaty oraz dużą miskę chipsów paprykowych. Gdy chciałam z powrotem pójść na tor, tylko tym razem z jedzeniem, to do sklepiku wszedł Justin. Był kompletnie zdziwiony na mój widok, jednak zdziwienie zastąpiło zmieszanie.

- Nie widziałem, że tu jesteś… Co za zbieg okoliczności. – wymamrotał. Atmosfera między nami zaczynała robić się niezręczna.

- Nie dziwię się, że mnie nie widziałeś, skoro zajęty byłeś dziewczynami. Szybko też uwinąłeś się ze studiem. – ostatnie zdanie powiedziałam ironicznie.

- Tak, hah… - zaśmiał się bez krzty humoru – Chcesz do nas dołączyć? – zapytał po chwili.

- Nie trzeba. – uśmiechnęłam się blado. Nie wiem czy byłam zła czy smutna.

- Myślałem, że będziesz zła, jeśli dowiesz się, że chcę z nimi wyjść. – odparł, gdy żadne z nas nie poruszyło się z miejsca i nie spuściło z siebie wzroku.

- Zawiodłeś moje zaufanie, okłamując mnie. Mówiłam Ci jakiś czas temu, że nie będę zazdrosna o Twoich przyjaciół. – mruknęłam prawie niesłyszalnie. Może niektórzy uznaliby, że strzelam focha albo robię problem o głupią rzecz. Ale to nie jest prawda, ja po prostu nie cierpię takiego zachowania.

- Zawiodłem Twoje zaufanie? – jego ton głosu posmutniał.

- Tak. – skinęłam głową.

- Przepraszam. – szepnął.

- Miłej zabawy, Justin. – powiedziałam, uśmiechnęłam się nieco szerzej niż poprzednio, wzięłam jedzenie i wyminęłam go, wracając na tor. Odwróciłam na moment głowę, żeby spojrzeć na chłopaka. Spojrzał w moje oczy przepraszającym wzrokiem, a ja zagryzłam mocną dolną wargę, aby się nie rozpłakać. Cholerny impuls.

W ostatniej scenie miała być ostra kłótnia, ale wyszła mi smutna scenka. Wybaczcie. :c Miałabym do Was ogromną prośbę – zagłosujcie na mój blog tutaj http://justinbieberfanfictionpl.blogspot.dk/ w ramce po prawo! Pokażcie mi, że podoba Wam się mój blog :D I wgl, jak podoba Wam się nowy szablon? Bo mi bardzo.Jednak mimo wszystko – jestem Wami zawiedziona. Tylko 29 komentarzy pod ostatnim rozdziałem? Zwykle bywało ponad 40, jednak dwa razy było 50+ komentarzy. Nigdy nie myślałam, że to zrobię, ale najwidoczniej muszę, skoro nie chcecie wyrażać opinii.

50 KOMENTARZY = NASTĘPNY ROZDZAŁ