Fourteen

                 Rozdział pisałam przy tej piosence :)

Usiadłam obok Justina na kanapie i mimo tego, że nadal pisał, to wsunęłam dłoń w jego włosy, które nadal jeszcze odrobinę pachniały farbą. Uwielbiałam zapach farby, sama nie wiem czemu. Pociągnęłam za kosmyk włosów, a chłopak mruknął cicho i odłożył telefon.

                 - Myślałam, że może to peruka. – uśmiechnęłam się krzywo, a Justin jedynie się zaśmiał. Justin z platynowymi włosami. Od razu mi się skojarzyła linijka tekstu z As Long As You Love Me – „I’ll be your platinum, I’ll be your silver, I’ll be your gold”.

                 - Spokojnie, za jakiś czas przefarbuję na mój stary kolor. – wzruszył ramionami i przymrużył oczy, rozkoszując się tym, że mierzwiłam jego włosy.

                 - Czemu to zrobiłeś?

                 - Nudziło mi się. – zerknął na mnie i wstał z kanapy, po czym udał się do przedpokoju, założył buty i tak po prostu wyszedł. Nie rozumiem tego chłopaka, nie mam pojęcia o co mu chodzi.

***

20.12.2014

***

                 - Lily, pomóż mi! – krzyknął Justin z dołu, a ja zeszłam szybko i momentalnie się uśmiechnęłam.

              - Jaka piękna. – powiedziałam entuzjastycznie, oglądając ze wszystkich stron choinkę, którą trzymał chłopak.

                 - Potem sobie obejrzysz, pomóż mi ją przenieść do salonu. – zaśmiał się, a ja skinęłam głową. Po chwili choinka stała już w stojaku, prawie na środku pomieszczenia.

                 - Myślałam, że nie chcesz mieć świątecznego nastroju w domu. – odsunęłam się kilka kroków od drzewka, żeby zobaczyć czy stoi prosto.

                 - Dlaczego?

                 - Byłeś jakiś obojętny ostatnio, przebywałeś tylko w studiu i w ogóle się nie widywaliśmy. – westchnęłam.

                 - Wydaje Ci się. – pokręcił głową.

                 Po jakiejś godzince choinka była już przystrojona czerwonymi, białymi oraz złotymi bombkami i lampkami. Normalnie zawsze kupuję choinkę na początku grudnia niż kilka dni przed samymi świętami, więc tak dziwnie mi się ją teraz ubierało, ale przynajmniej kontakt mój i Justina polepszył się. Od kiedy wróciliśmy z Kanady, to rozmawialiśmy ze sobą tylko jakieś trzy razy, bo cały czas się mijaliśmy.

                 - Jak spędzisz święta? – spytał blondyn, poprawiając światełka na choince.

                 - Najpierw lecę do Nowego Jorku, a 24. grudnia wracam do Los Angeles, żeby spędzić święta razem z moją mamą, bo ona też tutaj mieszka. To znaczy, na obrzeżach miasta. A Ty?

                 - Po co lecisz do Nowego Jorku, skoro i tak będziesz wracać? A ja spotkam się z mamą i może pojadę do taty, nie wiem na razie. – wzruszył ramionami. Znowu ta obojętność, chociaż nie aż tak duża jak wcześniej.

                 - Kocham Nowy Jork w święta, zawsze jest tak pięknie przystrojony i w ogóle. Tak właściwie, to lecę tam jutro, samolot mam o 16 – powiedziałam i uśmiechnęłam się delikatnie, a po chwili wpadłam na jeden pomysł – Co powiesz na to, żeby upiec jakieś pierniczki? – uniosłam pytająco brwi, a Justin skinął entuzjastycznie głową. Chłopak szedł przede mną, więc mogłam uważnie przyjrzeć się jego włosom. Pojawiły się już małe, ciemne odrosty, ale sama platyna zmyła się już trochę i ten blond był teraz taki ładny, strasznie mu pasował. Uważam, że nawet go odmładniał.

                 Weszliśmy do kuchni, a ja od razu włączyłam radio, które stało w rogu na blacie. Od razu włączyły się świąteczne piosenki. Justin za to założył fartuszek, w którym wyglądał strasznie uroczo, a już po chwili zabraliśmy się za robienie świątecznych ciasteczek, śmiejąc się i rozmawiając przy okazji.

                

                 - Justin, wychodzę! – krzyknęłam do chłopaka i zabrałam jedno ciastko, które wczoraj upiekliśmy. Pierwsza porcja się spaliła, ale druga już wyszła idealna.

                 - Jasne, ja potem i tak jadę do studia. – powiedział, nawet nie odrywając wzroku od Khalila, który dzisiaj wpadł do nas. Pożegnałam się szybko z nimi obojga i wyszłam z domu, pałaszując pierniczka. Poprawiłam torebkę na ramieniu, ale kiedy dochodziłam do bramy, to zatrzymał mnie jeden z ochroniarzy, który siedział na swojej warcie. Nigdy nie doliczyłam się do tego ile Justin ma ochroniarzy, ale było ich dużo, bo niektórzy pilnowali domu i odganiali stąd paparazzi, a niektórzy chodzili z nami, żebyśmy nie zostali zaatakowani przez rzeszę fanów.

                 - Iść z Tobą? – spytał mężczyzna, a ja pokiwałam przecząco głową.

                 - Nie, dzisiaj nie potrzeba. – uśmiechnęłam się i opuściłam posiadłość. Zaczęłam iść szybkim krokiem w stronę centrum, które nie leżało daleko stąd, może jakieś 10 minut. Oczywiście przy okazji musiałam robić zdjęcia z fanami, moimi jak i Justina. Boże, kocham Beliebers, są takie fajne, miłe i w ogóle.

                 Po niedługim czasie stałam już przy fontannie, gdzie byłam umówiona. Nagle poczułam dłonie, zakrywające moje oczy i charakterystyczny zapach perfum.

                 - Zgadnij kto to. – usłyszałam lekko zachrypnięty głos.

                 - Leonardo DiCaprio. – zaśmiałam się i odwróciłam w stronę Seleny, po czym przytuliłam się z nią na przywitanie. Może uznacie, że jestem jakaś dziwna, spotykając się z nią, ale to jest nadal moja przyjaciółka, a to że zachowuje się jak suka w stosunku do Justina to już zupełnie inna sprawa.

                 - Gdzie idziemy najpierw? – spytała Sel, uśmiechając się.

                 - Najpierw pójdziemy po coś do picia, bo jest upał. – skinęłam głową na kawiarnię, gdzie od razu się udałyśmy.

Justins POV

                 Po paru godzinach Khalil sobie poszedł, a ja zostałem sam w domu. W studiu miałem być dopiero za 40 minut, ale wena mnie tak rozpierała, że postanowiłem zacząć pisać już teraz. Poszedłem na górę do swojej sypialni i wyjąłem notatnik ze wszystkimi piosenkami, które zdążyłem napisać w ostatnim czasie. Zacząłem szukać jakiegoś ołówka, ale za nic nie mogłem go znaleźć, dlatego poszedłem do sypialni Lily. Na szafce nocnej zauważyłem leżący długopis. Okej, to też mi wystarczy.

                 Miałem go już brać, ale obok leżącego długopisu, zobaczyłem jej pamiętnik, który był otwarty. Strona, która była na wierzchu wskazywała datę z wczoraj. Nie wiem czemu, ale coś mnie tknęło, żeby to przejrzeć – z czystej ciekawości.

                 Usiadłem na łóżku dziewczyny i otworzyłem pierwszą stronę, która została napisana w grudniu 2012 roku. Zacząłem więc przewijać na te bardziej nowsze zdarzenia, bo chciałem wiedzieć, jak Lily to wszystko opisuje, a poza tym chciałem wiedzieć, czy może napisała coś o tym, że coś do mnie czuje. Miałem cholerną nadzieję, żeby to zrobiła, ponieważ niestety ja coś czuję, coś więcej niż zwykłe zauroczenie. Jestem idiotą, że dałem sobie zawrócić tej dziewczynie w głowie, bo nie taki był plan.

                 Nagle moją uwagę przykuły cztery pierwsze słowa, napisane drukowanymi literami. Pisała to na początku listopada.

Drogi pamiętniku

PRZESPAŁAM SIĘ Z JUSTINEM!

Nie mogę w to uwierzyć. Po pijaku uprawialiśmy seks, co za wstyd. A najdziwniejsze jest to, że Justin to wszystko pamięta, ale o tym nie wie. Ten jego sen, m-a-s-a-k-r-a!

Nie wiem, jak do tego doszło, chyba nawet nie chcę wiedzieć…

Justin nigdy się o tym nie dowie, że do tego doszło. Nie może się dowiedzieć.

                 O kurwa, przeleciałem Lily i nawet o tym nie wiedziałem. Czuję w pewien sposób satysfakcję, bo na trzeźwo nigdy by mi się to nie udało.

Z uśmiechem na twarzy zacząłem przeglądać kolejne strony pamiętnika. Postanowiłem, że znajdę to, gdzie opisuje, czemu wylądowała w szpitalu. W końcu znalazłem wpis z grudnia. Na kartce było kilka, zaschniętych już, łez. Zmarszczyłem brwi i zacząłem czytać.

Drogi pamiętniku

Nie wiem, co poszło nie tak. Może Justin źle wyjął prezerwatywę, nie pamiętam tego, byłam pijana.

Ale jak do cholery mogłam mieć z nim dziecko? Kurwa, dziecko. Dziecko, o którym nawet nie wiedziałam. Jak mogłam od razu się nie domyślić, że te wszystkie zawroty głowy, bóle podbrzusza i inne takie po prostu wskazywały ciążę?

Lekarz mówił, że dziecko źle się ułożyło czy coś w tym rodzaju, nie słuchałam. Nie chciałam słuchać, bo po prostu nie mogłam w to uwierzyć.

Jestem załamana, rozbita w środku, ale jedno jest pewne – Justin się o tym nie dowie. Nie może wiedzieć, że byłbym ojcem. I tu nie chodzi o to, że nie chcę, po prostu on ma dopiero 20 lat, chce się bawić, a nie zamartwiać dzieckiem, które i tak by się nie urodziło. Ja sama też jestem młoda, więc najlepiej będzie, jeśli zapomnę albo chociaż postaram się zapomnieć.

                 Rzuciłem pamiętnikiem o ścianę, nie potrafiąc w to wszystko uwierzyć. Jak ona kurwa nie mogła mi o tym powiedzieć? No jak? Przespanie się z nią było pewnie fajne i nie mam Lily za złe tego, że mi nie powiedziała. Ale to? Nie chciała mi powiedzieć, bo jestem jeszcze młody i mam się nie zamartwiać dziećmi, co za pierdolona bzdura. Nienawidzę jej kurwa, po prostu nienawidzę.

                 Nagle z dołu usłyszałem śmiech Lily i Seleny. Normalnie zastanawiałoby mnie to, co Selena robi u mnie w domu, ale teraz kompletnie nie miałem do tego głowy.

                 Lilys POV

                 Weszłyśmy z Seleną do kuchni, bo obie byłyśmy strasznie spragnione. Nalałam jej i sobie wody, po czym zaczęłam pić. Miałyśmy sobie dzisiaj zrobić taki babski wieczór, bo Justin ostatnio ze studia wracał nad ranem, więc praktycznie całą noc miałybyśmy dla siebie.

- Ty suko! – usłyszałam krzyk Justina, który szybko zbiegł ze schodów. Myślałam, że już pojechał.

- Co się stało? – spytałam, kiedy chłopak wszedł do kuchni. Nic nie odpowiedział, tylko podszedł i wyrwał mi szklankę z ręki, następnie rzucając nią o podłogę i prawie trafiając Sel. – Cholera, o co Ci chodzi? – warknęłam i chciałam się nachylić, żeby pozbierać szkło, ale Justin popchnął mnie na ścianę, złapał moje nadgarstki i przycisnął je z całej siły.

- Jaką szmatą trzeba być, żeby nie powiedzieć mi o dziecku, co? Nienawidzę Cię, a wiesz co jest w tym najgorsze? Że nigdy nie spodziewałem się czegoś takiego po Tobie. – wrzeszczał, a ja nie miałam nawet nic na swoją obronę. Nic, kompletnie. Wiem, że źle postąpiłam, ale on nie miał się nigdy o tym dowiedzieć.

- Przepraszam. – szepnęłam i schowałam twarz w dłonie, czując napływające mi do oczu łzy.

- Mam na to wyjebane. Wychodzę, ale jak wrócę, to ma Cię tu już nie być. Obu Was ma tu już nie być. – puścił mnie i wyszedł. Osunęłam się po ścianie, następnie zanosząc się płaczem.

- Lily, uspokój się. – szepnęła Selena i pogładziła mnie po ramieniu.

- Daj mi spokój, chcę być sama. – mruknęłam, kręcąc głową z bezradności.

- Rozumiem, że chcesz być sama, ale nie płacz, nie warto. – mówiła uspokajająco, ale mnie coraz bardziej to denerwowało.

- Po prostu wyjdź.

- Lily…

- Wypierdalaj stąd! – krzyknęłam, chociaż wiem, że nie powinnam. Sel z lekkim przerażeniem w oczach skinęła głową i wyszła. Byłam zła na siebie, że nie powiedziałam o tym Justinowi, byłam zła na Justina, że tak zareagował i byłam zła na Selenę, że była świadkiem tej sytuacji.

____________________

Ogarniacie, że kiedy pisałam ostatnią scenę, to miałam łzy w oczach? :o Po raz pierwszy tak się stało, hahah. Jeju, tak mi smutno teraz :c

Co sądzicie o rozdziale? Jak myślicie, co teraz będzie z Justinem i Lily? W końcu Justin też się przyznał, że czuje do niej coś więcej niż zauroczenie.

Czekam na komentarze i Wasze opinie na temat tego rozdziału, nie mogę się doczekać! <3

Mam też nadzieję, że nie macie mi za złe tego, że rozdział jest już dzisiaj, hahah :D