Eight

Mam kilka ważnych informacji pod rozdziałem, przeczytajcie, proszę :)

Obudził mnie dźwięk komórki, a konkretniej sms’a, w którym Scooter napisał adres studia. Obróciłam się na drugi bok i zobaczyłam, że Justin siedzi na skraju łóżka ze swoim telefonem. Niezręcznie patrzyłam na niego po wczorajszym wieczorze. Tak naprawdę, to podobał mi się jego dotyk, nawet bardzo, bo już dawno nie „miziałam” się z chłopakiem. To znaczy, nie miziałam się z nim wczoraj, ale gdybym nie przestała, to doszłoby do tego. Jest tylko jedna jedyna rzecz, która skłoniła mnie do zastopowania tej sytuacji, a konkretniej to, że on sprowadzał sobie tyle dziewczyn do domu i czułam po prostu obrzydzenie do niego. To samo obrzydzenie poczułam, kiedy razem się przespaliśmy. Nie wiem czy chciałam tego wtedy czy nie, ale na trzeźwo nie dałabym mu się posunąć tak daleko, nie mogłam, chociaż chciałam. I może to głupie, bo nadal nie czuję do niego jakiejś wielkiej sympatii, ale zmieniłam perspektywę patrzenia na niego od kiedy przeczytałam Dangera. Dałabym sobie rękę uciąć, że gdyby Justin nie był sławny, to pieprzyłby się na lewo i prawo oraz robił jeszcze więcej zamieszek z policją. Teraz też tak robi, ale w mniejszym stopniu, bo wie jak duże konsekwencje może to za sobą pociągnąć. Do tego ten ich charakter… Justin zachowuje się tak samo jak Danger, kiedy jest z przyjaciółmi, bo to on musi być ten najważniejszy i najlepszy, aczkolwiek nie wiem, jak zachowuje się, gdy jest z dziewczyną. W sensie dziewczyną miłością, a nie dziewczyną jako koleżanką, którą nawet ja nie jestem.

Jednak to wszystko miało tę dobrą stronę czy jakkolwiek to nazwać. Skłamałabym, jeśli powiedziałabym, że nie wyobrażałam sobie, jak Justin przychodzi do mnie zdesperowany w nocy. Że nie wyobrażałam sobie tej jego bliskości, jego dotyku. Chciałam tego, rozumiecie? Chciałam. Ale wtedy moje myśli wędrowały do tych wszystkich prostytutek, które widziałam i ta piękna, magiczna bańka pryskała. Najlepsze, a może i najgorsze w tym wszystkim jest to, że ja nadal nie lubię Justina. To chore.

Podniosłam się z łóżka, jednak ponownie na nie opadłam, kiedy poczułam zawrót głowy. Przyłożyłam dłoń do czoła, biorąc głęboki oddech i znowu wstałam. W głowie znowu lekko mi się zakręciło, ale postanowiłam już nie siadać, tylko zacząć się szykować.

- Dzień dobry. – zerknął na mnie Justin, kiedy przechodziłam obok niego.

- Dzień dobry. – odparłam, lekko się uśmiechając. Usiadłam na podłodze w salonie i przyciągnęłam do siebie wszystkie torby z zakupami, aby następnie zdecydować się co wybrać.

- Scooter i ja wstawiliśmy link do transmisji tego wywiadu, który będziemy udzielać za dwie godziny. No wiesz, to będzie lecieć w telewizji w całej Francji, ale chcemy, żeby ludzie z innych części świata też mogli to zobaczyć. – powiedział, przecierając oczy ze zmęczenia.

- Rozumiem. Ustalimy rzeczy, które powiemy czy nie? – mruknęłam i wyjęłam z jednej z toreb prześliczne różowe oraz połyskujące szpilki od Louboutina. Na mojej twarzy momentalnie pojawił się uśmiech. Kocham zakupy, kocham zakładać nowe ubrania i buty, to najpiękniejsza rzecz na świecie.

- Nie, nie musimy. Dobrze wiemy, co mamy powiedzieć – mruknął, chcąc opuścić wzrok w telefon, ale powstrzymał się i popatrzył na moje buty – Ile one mają centymetrów? – uniósł pytająco brwi.

- Eee, chyba 12, a co? – zaczęłam szukać czegoś, co pasowałoby do tych butów. Oo, znalazłam! Czarne, zwykłe rurki od Alexandra McQueena i do tego czarna bluzka bez ramion z różową falbanką u dołu, również od tego samego projektanta.

- Będziesz wyższa ode mnie w takim razie. – jęknął niezadowolony.

- Nie marudź. – wzruszyłam ramionami i poszłam do łazienki. Nie musiałam brać prysznica, bo robiłam to wczoraj wieczorem, a poza tym moje włosy ładnie się dzisiaj układały. Szybko zdjęłam ciuchy, w których spałam i zabrałam się za zakładanie bielizny, a następnie ubrań. Kiedy zapięłam spodnie, to poczułam okropny ścisk w podbrzuszu. Podparłam się zimnej ściany, żeby nie upaść, a gdy skurcz minął, to odetchnęłam z ulgą. Pewnie okres mi się zbliża czy coś.

Wzięłam jeszcze raz głęboki oddech, a następnie zabrałam się za malowanie się. Włosy tylko rozczesałam, jednak nie układałam ich zbytnio. Następnie wyszłam z łazienki i wrzuciłam piżamę pod poduszkę. Justin był już uszykowany, więc pewnie musiał się przebrać, kiedy ja byłam w łazience.

- Jemy śniadanie teraz czy potem? – spytał i przysunął się do mnie.

- Potem. – popatrzyłam na niego zdezorientowana, bo odległość między nami zmniejszała się. Jednak najbardziej zszokowana byłam wtedy, kiedy Justin stanął wyprostowany obok mnie i kątem oka zerknął na mnie, a po chwili odsunął się.

- Jesteś tak samo wysoka jak ja teraz, będę musiał to jakoś przeżyć. – mruknął niezadowolony.

Po jakichś 20. minutach znajdowaliśmy się w aucie Justina. Wynajął samochód, bo nie miał zamiaru jeździć taksówkami. W sumie nie dziwię się, przecież sama wolałabym jeździć własnym autem niż taksówką, a poza tym za nami siedziało dwóch ochroniarzy Justina, którzy przylecieli dzisiaj rano prosto z Los Angeles, więc gnieżdżenie się w czwórkę z kierowcą w, jak zakładam, małym samochodzie nie było dobrym wyjściem.

O wpół do dziewiątej byliśmy już pod studiem, w którym odbywały się różne francuskie programy. Ochroniarze od razu zaczęli nas zasłaniać, bo przed budynkiem stało multum fanek, które wariowały na naszym punkcie, a właściwie na punkcie Justina. Szatyn zaczął robić sobie z niektórymi z nich zdjęcia, jednak było już późno i nie mógł spędzić z nimi więcej czasu. Po chwili znaleźliśmy się w studiu. Justin złapał moją dłoń i zaczął mnie prowadzić za sobą wąskim korytarzem, przy okazji omijając kable leżące na podłodze oraz wiszące gdzieś przy suficie. Weszliśmy do pokoju, gdzie było pełno małych telewizorów i było widać podgląd na każdą kamerę w całym pomieszczeniu. Z tego co się zorientowałam, to akurat puszczali pogodę na przyszły tydzień.

Powiesiłam moją kurtkę na wieszaku, na którym i tak było mnóstwo innych płaszczy, kurtek, czapek, szalików. Jesień w Europie jest zupełnie inna niż w Los Angeles, nie można się po prostu lekko i przewiewnie ubrać.

- Nareszcie! Myślałem, że już nie przyjedziecie. – podszedł do nas jakiś mężczyzna. Miał jakieś 45 lat, wyglądał na takiego, który tym wszystkim steruje, bo co chwila mówił komuś na jaką kamerę ma przełączyć, a poza tym na jego plakietce było napisane producent.

- Nie, po prostu były korki – posłał mu uśmiech Justin – Tak w ogóle, to jestem Justin. – powiedział po chwili i przywitał się z mężczyzną.

- Claude. – uśmiechnął się i uścisnął dłoń szatyna.

- Lily. – powiedziałam, kiedy spojrzał na mnie. Odpowiedział mi to samo, co Justinowi i przysunął się do mnie, dając kilka buziaków w jeden i drugi policzek. Byłam we Francji tyle razy, ale nigdy nie przestanie mnie zadziwiać to, że już na pierwszym spotkaniu z obcą osobą całuje się w policzek.

- Usiądźcie sobie tutaj. Wchodzicie na wizję mniej więcej o 09:05, ale powiem Wam, kiedy zostaną trzy minuty. – wskazał dłonią na kilka krzeseł, które stały przy przyrządzeniach, którymi można było operować kamery. Oboje skinęliśmy głową, a Claude się oddalił. Justin usiadł na jednym z krzeseł i poklepał swoje uda, abym na nich usiadła. Nie chciałam na początku tego zrobić, ale dopiero potem skojarzyłam sobie, że nawet w pomieszczeniu, w którym nie ma dużo osób, musimy zachowywać pozory, więc po paru sekundach po prostu siadłam na jego udach i objęłam go dłońmi w szyi. Popatrzyłam w czekoladowe, lekko błyszczące się oczy chłopaka. Miał piękne oczy, zazdrościłam mu tego.

- Nie chciałem się z Tobą przespać wczoraj – Justin uśmiechnął się krzywo. Już to zrobiłeś, podpowiedział mi jakiś głupi głos w głowie. – Chciałem Cię po prostu przeprosić. – powiedział szatyn po chwili, odgarniając kosmyk włosów, który opadł mi na policzek.

- Domyśliłam się. – szepnęłam i pogładziłam opuszkami palców jego kark. Poczułam, że po jego ciele przeszły ciarki. Mój dotyk działa na niego, to fajne. Następnie przejechałam paznokciem po jego tatuażu na boku szyi. Cierpliwość. Może chodziło w nim o to, że trzeba mieć cierpliwość do Justina? Nie wiem, ale podobał mi się bardzo ten tatuaż.

- Zrobimy sobie selfie na Instagrama? – chłopak wyjął komórkę z kieszeni, a następnie wszedł w aparat.

- Pewnie, ale ja wybieram filtr. – odparłam z uśmiechem i odebrałam mu iPhone’a. Zawsze wybieram filtr o nazwie transfer, ale teraz wybrałam taki z fioletowym kolorem, o nazwie błyskawiczne.

- Boże, to jest taki babski efekt. – mruknął i przewrócił teatralnie oczami, kiedy oddałam mu komórkę.

- Nie marudź i rób zdjęcie. – tyknęłam go paznokciem w żebro. Justin się zaśmiał i wystawił rękę w górę, by zrobić nam zdjęcie. Najpierw takie zwykłe, gdzie się uśmiechamy, potem gdzie ja robię dzióbek, a Justin zeza. Z ostatnim zdjęciem postanowiłam pójść o krok dalej w naszej przyjaźni/związku i dałam szatynowi buziaka w policzek. Na początku zdziwił się, jednak po paru sekundach uśmiechnął się i zrobił nam selfie.

- Ej, nawet ładnie wyszło. – pokazał mi wszystkie zrobione zdjęcia.

- Wstaw to z buziakiem i głupią miną. – mruknęłam, a on skinął głową. W zdjęciu z głupią miną Justin dał opis „chillujemy się w Paryżu”, a w tym z buziakiem nie napisał nic. Po chwili zablokował i schował telefon do kieszeni.

- Wiesz co? – szepnął.

- Hm? – popatrzyłam w jego oczy.

- Bardzo lubię Twój nos. – powiedział, a ja od razu się zaśmiałam. Nigdy nie dostałam takiego komplementu, ale było to słodkie.

- Czemu? – spytałam rozbawiona.

- Bo jest taki uroczy i zadarty, a ja lubię zadarte nosy. – Justin uśmiechnął się szeroko.

- A wiesz co ja lubię? – uniosłam pytająco brwi.

- Co takiego?

- Lubię Twoje mięśnie – zacisnęłam dłoń na jego bicepsie – Lubię też Twoje tatuaże – przejechałam opuszkami palców po jego nadgarstku, na którym miał tatuaże – A do tego Twoje gęste włosy – uniosłam kapelusz Justina i wsunęłam dłoń w jego włosy, następnie lekko je mierzwiąc – Kocham też Twoje czekoladowe oczy – popatrzyłam w nie z delikatnym uśmiechem – Twój zgrabny nos też mi się podoba – przejechałam paznokciem po prostym nosie szatyna – A na koniec te pełne, malinowe usta w kształcie serca. – delikatnie przesunęłam po dolnej, a potem górnej wardze. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z tego, co zrobiłam i powiedziałam. Cholera.

- Zarumieniłaś się. – szepnął Justin.

- Nie, po prostu jest mi gorąco. – skłamałam i odwróciłam wzrok na ekrany, w których widać było podgląd z kamer. Chłopak już nic nie odpowiedział, tylko westchnął cicho.

Musiałam to przyznać, Justin podobał mi się z wyglądu. Był strasznie przystojnym chłopakiem, o którym marzyło pełno dziewczyn i może to też sprawiało, że był jeszcze przystojniejszy w moich oczach, nie wiem.

- Wchodzicie po reklamach, za równo trzy minuty. – przyszedł do nas Claude po jakimś czasie. Ja i Justin podnieśliśmy się, a następnie poszliśmy za nim tam, gdzie mieliśmy mieć wywiad. Usiedliśmy oboje na tej samej kanapie, a na kanapie naprzeciwko usiadło dwóch prowadzących, którzy od razu nam się przedstawili. Mężczyzna nazywał się Pierre, a kobieta Viviane. Zamieniliśmy z nimi parę słów dotyczących pytań, a następnie usłyszałam odliczacie.

- Wchodzicie za trzy… dwa… jeden. – powiedział Claude i uniósł kciuk w górę.

- Ponownie witamy państwa przed telewizorami po tej krótkiej przerwie. Jest z nami dzisiaj Lily Collins oraz Justin Bieber, którzy przylecieli do nas prosto z Los Angeles. Jak się macie, kochani? – zaczęła Viviane i tak potoczyła się rozmowa. Rozbawiało mnie to, kiedy mówili po angielsku z francuskim akcentem, ale nie dawałam po sobie tego poznać.

Rozmawialiśmy trochę na temat mojego nowego filmu i współpracy Justina z Cody Simpsonem oraz na temat powrotu Justina na rynek muzyczny.

- Słyszeliście może o tym, co wczoraj się stało w związku z Seleną, kiedy udzielała wywiad radiu? – spytał Pierre. Oho, zaczyna się.

- Tak, oboje o tym słyszeliśmy, ale nie wiemy dokładnie, co Selena powiedziała, ponieważ nie słuchaliśmy tego wywiadu. – odpowiedział poważnie Justin.

- Zobaczcie sami. – Pierre skinął głową na telewizor, wiszący na ścianie za nami. Na nim pojawił się filmik, w którym Selena rozmawia z Ryanem Seacrestem.

- To boli, bardzo boli. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że Justin tak perfidnie mnie zranił. Nigdy mnie nie kochał i spotykał się ze mną tylko po to, aby być bardziej popularniejszym i po to, aby uprawiać ze mną seks. Przyłapywałam go wiele razy na zdradach z różnymi modelkami oraz prostytutkami, jednak wybaczałam mu, ponieważ nadal czułam do niego to uczucie zwane miłością. Miałam Justina za tego jedynego, kochałam go całym moim sercem i naprawdę myślałam, że on mnie też, jednak kiedy przyszłam do jego mieszkania w Nowym Jorku, żeby się z nim pogodzić i postarać się to wszystko naprawić, to on – w tym momencie urwała, a po jej policzkach zaczęły spływać łzy – To on podniósł na mnie rękę. Uderzył mnie, a następnie wyrzucił. To była ostatnia rzecz, której mogłam się po nim spodziewać i nigdy mu tego nie wybaczę. – rozpłakała się całkowicie, a Pierre wyłączył wideo. Chyba głupi by w to uwierzył, słychać było po głosie Seleny jak kłamie.

- Jak to skomentujecie oboje? Lily, przecież przyjaźnisz się z Justinem jak i Seleną. – spytała Viviane. W jej oczach widziałam rozbawienie po zobaczeniu tego filmiku. Ona chyba także nie uwierzyła w słowa Sel.

- Mam być całkowicie szczera? – zapytałam, a Pierre i Viviane skinęli głową w tym samym momencie.

- Nie było mnie wczoraj w Nowym Jorku, więc nie wiem czy Justin ją uderzył czy nie, ale nieraz spotykałam się z Seleną i za każdym razem, gdy schodziłyśmy na temat Justina, to ona po prostu go wyśmiewała. Justin to, Justin tamto i w ogóle. Mówiła mi, że chłopak jest jej jedynie potrzebny do wybicia się, a nie oszukujmy się, Justin w tamtym okresie czasu był bardziej popularny od Sel. Pamiętałam, że za każdym razem narzekała na prezenty od Justina. „Ta torebka w złym kolorze, kolczyki chciałam srebrne zamiast złote, wolę czerwone róże od herbacianych” – cytowałam ją, niedowierzając, że naprawdę mówię jak było naprawdę – Nie znałam wtedy Justina osobiście, ale najbardziej zabolało mnie to, kiedy ona śmiała się z tego, że Justin miał depresję po ich rozstaniu oraz, że płakał z jej powodu. I wtedy zastanawiałam się, jak fałszywą i okropną osobą trzeba być, żeby aż tak się zachowywać. – westchnęłam, kręcąc zrezygnowana głową.

- Naprawdę wyśmiewała moje prezenty? – spytał rozbawiony Justin. Ja to przeżywałam, a on się śmiał… Co za niemożliwy chłopak.

- Tak. – zaśmiałam się chyba z bezradności.

- A Ty masz jakiś komentarz do tego, Justin? – zapytał Pierre z dziwnym uśmiechem na ustach. Jego też śmieszyła ta cała, żenująca sytuacja. Selena była żałosna, naprawdę.

- Lily powiedziała chyba wszystko, co ja mógłbym powiedzieć. Ale ja naprawdę ją kochałem, to była taka prawdziwa i długa miłość, chyba miłość tylko z mojej strony, ale nie licząc tych wszystkich głupich sytuacji, to byłem szczęśliwy. To prawda, że Selena przyszła do mojego mieszkania, ale nie uderzyłem jej, nie mógłbym. Nie mógłbym podnieść ręki na kobietę, nieważne jak bardzo bym chciał. – wzruszył ramionami Justin.

- Czyli chciałeś ją uderzyć? – spytała Viviane.

- Nie chciałem. Chciałem po prostu, żeby wyszła z mojego mieszkania i nie pokazywała mi się na oczy. – w tym momencie Justin skłamał, bo wczoraj mówił mi, że chciał ją uderzyć, no ale nie zawsze trzeba być szczerym, prawda?

- A jak myślisz, co pomyślą o tej sytuacji Twoi fani? – dociekał Pierre.

- Fani nie muszą mi wierzyć, ale Beliebers mi ufają i wiedzą, że nie okłamałbym ich. – szatyn posłał ciepły uśmiech Pierre. To było cholernie słodkie, kochałam zachowanie Justina w stosunku do jego fanów. Nie, przepraszam. Do jego Beliebers.

Po skończeniu wywiadu wyszliśmy z budynku. Ochroniarze uspokajali Beliebers, kiedy ja i Justin w między czasie robiliśmy sobie z nimi zdjęcia i rozmawialiśmy z nimi. Kochałam te wszystkie dziewczyny, były tak cholernie miłe i kochane, jeszcze ani razu nie spotkałam tych typowych psychofanek. Może i dobrze.

Półgodziny spędziliśmy na rozmawianiu z nimi, a teraz siedzieliśmy w samochodzie i jechaliśmy do hotelu, a przynajmniej tak mi się wydawało.

- Źle skręciłeś. – zerknęłam na szatyna, który cwaniacko się uśmiechnął.

- Wiem.

- Gdzie jedziemy? – spytałam, przyciszając grające radio.

- Gdzieś. – odparł takim tonem, że wiedziałam, żeby już więcej nie pytać. Westchnęłam cicho, opierając głowę o szybę.

Po paru minutach stanęliśmy przed wielkim, szklanym budynkiem. Nie miałam pojęcia, co tam się znajduje.

- Co to? – zapytałam i wyszłam z samochodu zaraz po Justinie.

- My idziemy do środka, a Wy możecie pójść na kawę, co chcecie. Macie wolne na kilka kolejnych godzin. – powiedział Justin do ochroniarzy, całkowicie ignorując moje słowa.

- Spoko, stary. – odparł jeden o imieniu Paul. Oni odeszli, a Justin wziął mnie za rękę i splątał nasze dłonie razem. Poczułam się przyjemnie, jednak wiedziałam, że to jedynie gra, a moje myśli od razu wróciły do Justina i prostytutek.

Weszliśmy do budynku i podeszliśmy do recepcji. Ruda, mniej więcej 20-letnia dziewczyna siedząca za ladą, od razu się zarumieniła na widok szatyna.

- Zapomniałem, na którym piętrze jest studio. – mruknął Justin, jakby zupełnie nie zwracając uwagi na jej rumieńce.

- Ósme piętro. – ruda po raz kolejny się zarumieniła. Dała mi tym samym pomysł na zmianę fryzury. Przefarbuję się na rudo, opalę bardziej przez co pojawią mi się piegi i będę wtedy wyglądać naprawdę ładnie. Miałam kiedyś rude włosy i bardzo mi się to podobało, sama nie wiem, czemu do nie wróciłam do tego koloru.

Z rozmyśleń wyrwał mnie Justin, który pociągnął mnie w stronę windy. Drzwi się uchyliły, a z nich wyszła dwójka biznesmenów. Seksownych biznesmenów.

Weszliśmy do środka, następnie naciskając przycisk z numerem piętra. Zauważyłam, że chłopak niecierpliwi się i stąpa z nogi na nogę.

- Chce Ci się siku? – wypaliłam nagle, przez co Justin uśmiechnął się blado.

- Nie, po prostu nie lubię małych pomieszczeń. – gdy to wypowiadał, to dojechaliśmy na piętro, gdzie znajdowało się studio. Tylko nie wiedziałam o jakie studio mu chodziło.

Szatyn otworzył drzwi i wszedł z uśmiechem do środka, od razu witając się z jakimiś ludźmi. Rozejrzałam się w środku, zdając sobie sprawę z tego, że jemu chodziło o studio do nagrywania piosenek. Jestem idiotką, mogłam się od razu domyślić, w końcu Justin jest piosenkarzem.

Mężczyźni siedzący w środku od razu zaczęli mi się przedstawiać, a ja im. Poznałam tylko jednego z nich i był nim Usher. Reszta z nich to byli jacyś producenci, ludzie od dźwięku i takie tam. Tak w ogóle, to co robił tu Usher? Przyleciał z Ameryki, bo Justin miał taki kaprys?

Nie rozumiałam tylko, czemu musiałam tu być. Równie dobrze mógł mnie odwieźć do hotelu albo do centrum, żebym zrobiła kolejne zakupy. Wspominałam już o tym, że kocham zakupy? Tak, chyba tak.

Usiadłam na małej kanapie i wyjęłam z kieszeni mój rozwalony telefon. Gdy wrócę do Los Angeles, to kupię sobie iPhone’a 6+, bo po co mam oddawać ten do naprawy, skoro mogę kupić nowszy model?

- Lily, nie baw się tym gratem, tylko chodź tu do nas. – mruknął rozbawiony Usher. Podniosłam się z siedzenia i podeszłam do niego, patrząc na wszystkich z uniesionymi brwiami.

- I tak nie mam tu nic do roboty. – wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się delikatnie.

- Owszem, masz. Będziesz gościem w singlu do mojej nowej płyty. – powiedział i popatrzył na mnie ucieszony Justin. Co do cholery… Ja nie potrafię śpiewać, cholernie fałszuję. Nie odziedziczyłam talentu muzycznego po ojcu, nie mogę zaśpiewać. Ośmieszę siebie i ośmieszę przy okazji Justina. Nie wiem, kto wpadł na ten pomysł, ale oficjalnie oznajmiam, że ta osoba jest debilem.

Jest ósmy rozdział! Mam nadzieję, że wybaczycie mi to, że to kolejny rozdział w tym tygodniu, ale wena mnie rozpiera. Chyba będę musiała zwolnić tempo, co Wy na to? :D
Dobra, muszę napisać kilka rzeczy.
1. Zrobiłam nowy zwiastun do tego opowiadania. Kliknijcie tutaj i napiszcie co o nim sądzicie <3
2. Jeśli macie jakieś pytania, opinie czy cokolwiek dotyczące tego fanfiction, to tweetujcie z hashtagiem #JilyHEpl. To dla mnie bardzo ważne :)
3. Chciałabym zrobić zakładkę "Spojlery" tutaj na blogu, gdzie udostępniałabym parę zdań z nadchodzących rozdziałów. Chyba wiecie co to jest :D Udostępniałabym to też na Twitterze z hashtagiem #JilyHEpl, więc jeśli bylibyście tym zainteresowani, to byłoby mi miło, gdybyście to RT'owali. Wtedy opowiadanie stałoby się popularniejsze, a ja wiedziałabym, że naprawdę czekacie na nowy rozdział. Jeśli jednak nie jesteście tym zainteresowani, to napiszcie mi to w komentarzu, a zrezygnuję z tego pomysłu. :)
4. Jeśli komentujecie, to proszę, napiszcie opinię o rozdziale w kilku zdaniach. Uważam, że to lekko nie fair, że ja siedzę tyle godzin nad jednym rozdziałem i że dodaję je często, a Wy po prostu napiszecie "fajne" lub "świetne". To też jest miłe, jednak dłuższe komentarze dają mi większą satysfakcję i motywację do pisania. Nie chodzi mi też o wypracowania (nie pogardzę, hahah), ale kilka zdań nikogo nie zbawi. :D
5. Mam nadzieję, że ta notka nie jest dłuższa od samego rozdziału, lol.
6. Wybaczcie, że czasem mogę używać angielskich słów w rozdziałach, tak jak w tym, np. "chillujemy" czy coś.
7. Komentujcie, napiszcie Wasze opinie dotyczące rozdziału, nowego trailera i mojego pomysłu ze spojlerami! :D
8. KOCHAM WAS, JESTEŚCIE NAJLEPSI! <3