Part 2 - chapter three

PRZECZYTAJCIE NOTKĘ POD ROZDZIAŁEM, TO WAŻNE!

Cały dzień na planie minął nam wyjątkowo szybko. Udało nam się nakręcić dość dużo, pojedynczych scen, lecz teraz musieliśmy nakręcić jedną z tych najważniejszych – gdzie Kelsey przyłapuje Justina na zabójstwie Parkera. Co prawda, było już dość późno, bo była godzina pierwsza w nocy, lecz nie czułam zmęczenia, a podekscytowanie, bo nie mogłam doczekać się kręcenia tej sceny.

Po usłyszeniu słowa „akcja” zaczęłam szwędać się na zewnątrz, udając przy tym, że jestem zmęczona. Dłonie wsunęłam do kieszeni, rozglądając się co jakiś czas aż w końcu dojrzałam grupę Dangera. Wzięłam głęboki oddech i przełknęłam ślinę, starając pokazać się przerażenie na mojej twarzy. Następnie po cichu wsunęłam się pomiędzy drzewa i wychyliłam kawałek głowy, by móc patrzeć na grupkę ludzi.

- Jesteś w wielkim gównie, Parker. – groźny głos Justina sprawił, że na moim ciele pojawiła się gęsia skórka. Szatyn wyglądał i zachowywał się tak jak sobie wyobrażałam w książce. Jego wzrok był tajemniczy oraz przeszywający, a głos mroczny. Przeciwieństwo rzeczywistego Justina, który zazwyczaj był miły, opiekuńczy, kochany. Nie wiem, którą stronę chłopaka wolałam, bo obie mi się podobały.

- Hm, Twój czas się skończył, kolego. – usłyszałam słowa Dangera i zakryłam dłońmi usta, by stłumić w sobie krzyk, wywołany hukiem pistoletu. Oczywiście sztucznego pistoletu.

Obróciłam się tak, że opierałam się teraz plecami o drzewo i zsunęłam się po nim w dół, oddychając głęboko i spuszczając głowę w dół. Po odliczeniu pięciu sekund w moich myślach, uniosłam głowę w górę i zaczęłam kiwać nią na boki, sugerując tym szatynowi, że nic nie widziałam, lecz chłopak pochylił się nade mną i przerzucił mnie sobie przez ramię, a nim się obejrzałam, to znalazłam się w jego samochodzie.

- Cięcie! – krzyknął Bryan, a ja wyszłam z auta – Jeszcze nakręcimy to, gdzie rozmawiacie podczas jazdy w samochodzie i macie wolne na dzisiaj, bo każdy jest już chyba zmęczony.

- O której mamy jutro przyjść? – spytał Justin.

- O dziewiątej. Nie możemy marnować czasu. – uśmiechnął się reżyser, upijając łyk kawy. Teraz jest pierwsza, trochę po pierwszej. Nim wrócę do hotelu, ogarnę się, to będzie godzina druga/trzecia, a wstać muszę o ósmej. Nie jest tak źle, pięć lub sześć godzin snu w zupełności mi wystarczy.

Weszliśmy z ekipą do studia i wsiadłam tam z Justinem do tego samego samochodu, tylko na zielonym tle, żeby potem mogli to wyciąć.

- Akcja! – usłyszałam i ponownie wcieliliśmy się w nasze role. Zaczęłam rozglądać się po wnętrzu auta w poszukiwaniu bomby, noża lub czegokolwiek innego.

Przełknęłam głośno ślinę, zagryzając nerwowo dolną wargę.

- Zabijesz mnie? Zastrzelisz? Nie chcę umrzeć. – mruknęłam spanikowana.

- Bądź cicho. – warknął z goryczą, a mi po raz kolejny przeszła gęsia skórka po ciele. Justin jako bad boy to perfekcja. Justin ogólnie jest perfekcją. Zajmij się rolą - usłyszałam głos w mojej głowie.

- Ej, Danger… Chłopaku jakkolwiek Ci na imię. Przepraszam, że Ci przeszkadzam, ale naprawdę muszę wracać do domu. Jeśli rodzice się dowiedzą, że się wymknęłam, to będę martwa, dosłownie. – mówiłam, jąkając się, a w samochodzie rozniósł się śmiech Kanadyjczyka.

Przecierając powieki ze zmęczenia, weszłam do apartamentu i położyłam torebkę na komodzie. Dopiero teraz poczułam, że moja potrzeba snu jest ogromna, dlatego pomimo braku sił, szybko poszłam do łazienki, gdzie poszłam pod ekspresowy, lecz relaksujący prysznic. Oparłam się ramieniem o kafelki i myjąc włosy, zaczęłam rozmyślać nad dzisiejszym zdarzeniem na planie.

- Zaczynamy, wszyscy na miejsca! – głos Bryana rozniósł się po całym pomieszczeniu – Akcja! – krzyknął, a mój żołądek zacisnął się z podekscytowania tym, co się za chwilę stanie.

- Chodź tutaj. – wymamrotał Justin i odstawił szklankę z wodą na szafkę nocną,  a ja zmarszczyłam brwi.

- Hm? – westchnęłam, patrząc z uwagą w czekoladowe tęczówki szatyna.

- Powiedziałem chodź tutaj. – poklepał miejsce obok siebie, lecz powstrzymałam się przed zrobieniem tego – Wciąż jesteś zła o to, co powiedziałem wcześniej?- uniósł pytająco brwi, przyglądając mi się z uwagą.

- Nie, już dawno mi przeszło. – odparłam i westchnęłam cicho.

- W takim razie chodź tu i połóż się obok mnie. – jego ton głosu był spokojny, ale wymagający. Położyłam się obok niego, lecz tak, że między nami pozostało kilka centymetrów miejsca.

- Nie gryzę. – powiedział i w tym samym momencie objął mnie w pasie, przybliżając nasze ciała do siebie. Zagryzłam dolną wargę, rumieniąc się. Rumieńce nie były udawane, naprawdę bym się zarumieniła, gdyby Justin mnie tak przysunął do siebie w rzeczywistości.

Chłopak zwilżył swoje pełne, malinowe wargi i przejechał wierzchem dłoni po moim policzku.

- Jesteś piękna, wiesz o tym? – szepnął.

- Dziękuję.. – wymamrotałam.

- Szczerze mówiąc… - urwał na moment, by popatrzeć mi w oczy – Nie wydaje mi się, że zdajesz sobie sprawę, jak piękna jesteś.- kciukiem przejechał po mojej dolnej wardze. Nie odpowiadając nic, ponownie się zarumieniłam i zaczęłam bezradnie rozglądać się po pokoju.

- Myślę, że powinienem Ci pokazać… Pozwolisz mi?- szepnął prosto w moje wargi, a motylki w brzuchu zaczęły wariować. Niepewnie skinęłam głową, a gdy poczułam jego usta na swoich, od razu zapomniałam o roli, którą teraz grałam. Chciałam poczuć chłopaka tak samo jak jeszcze kilka miesięcy temu.

Ułożyłam dłoń na ciepłym, gładkim policzku Justina, który delikatnie zaczęłam miziać opuszkami palców i odwzajemniłam pocałunek. Na początku był spokojny, czuły, zupełnie jakbyśmy chcieli się poznać pod tym względem. Nim się spostrzegłam, szatyn leżał na mnie i ujął moje nadgarstki, które przycisnął do pościeli. Ponownie wpił się w moje usta, tylko teraz było to zachłanne, namiętne. Czułam jak się uśmiecha. Czułam, że on tego chce. Nie pod względem filmowym, ale realistycznym.

Nagle wargi szatyna oderwały się od moich i powędrowały do mojej szyi. Wygięłam ciało nieco w łuk, przez co dałam mu pełny dostęp do siebie. Pełne wargi Justina błądziły po mojej wrażliwej skórze na szyi, lecz w pewnym momencie znalazł mój czuły punkt, gdzie zassał swoje wargi. Jęknęłam cicho. Przez to, że puścił moje nadgarstki, to wsunęłam dłonie w jego gęste włosy i zaczęłam je mierzwić, co jakiś czas ciągnąc za ich końcówki.

- Cięcie! – głos Bryana sprawił, że wróciłam na Ziemię, a Justin odsunął się ode mnie.

Wyszłam spod prysznica i wytarłam swoje ciało miękkim ręcznikiem, uśmiechając się mimowolnie na to wspomnienie, które przydarzyło się kilka godzin temu. Przejechałam opuszkami palców po moich wargach. Chciałam, żeby Justin teraz tu był. Żeby mnie pocałował. Dotknął. Kurwa, tak bardzo go pragnęłam. A on miał to samo ze mną, tylko całkowicie przeciwnie.

Hej! Wiem, że krótki, itd., nie musicie tego nawet pisać, eh. Ostatnio mam naprawdę dużą blokadę, nie zdajecie sobie nawet jak bardzo. W głowie krążą mi pomysły na nowe fanfictions i kurczę.. Jeden z tych pomysłów jest cholernie oryginalny, nigdy się z takim nie spotkałam. Drugi jest bardziej znany, ale też nieco inny niż zazwyczaj.. I pewnie gdybym zaczęła go pisać, to bym została zwyzywana, że 50TG kopiuję, ok : ))  Zastanawiam się też czy nie zawiesić tego opowiadania. Uwielbiam je pisać, jest takie lekkie, przyjemne. Ale nie chcę Was też zawieźć. Poza tym, naprawdę nie mam pomysłu do tej drugiej części. Mam plan jak to ma się skończyć, ale w głowie mam pustkę, ogromną pustkę na to jak mam pisać to co jest pomiędzy początkiem a końcem tej części. Pewnie zdążyliście zauważyć też, że rozdziały są krótsze, gorsze. Dlatego mam do Was prośbę, będziecie mieli do wyboru dwie możliwości – zawieszę te opowiadanie, w między czasie postaram się napisać dużo rozdziałów, ale dobrych i dłuższych, a czas oczekiwania zastąpię Wam innym fanfiction i obiecuję – na 100% wrócę do tego opowiadania. I opowiadanie, które bym zastąpiła, byłoby z mniej oryginalną fabułą, lecz nieco inną niż zazwyczaj. To z całkowicie oryginalną fabułą jest zbyt skomplikowane i musiałabym sobie wszystko rozplanować wpierw :) Druga możliwość jest taka, że będę nadal kontynuować te opowiadanie, lecz rozdziały będą gorsze, itd. Wy wybieracie :)