Twenty-five

Kręcący się po pokoju Justin, emanował złością, irytacją, jak i bezradnością. Ciągnął co chwila końcówki swoich włosów, próbując coś wymyślić.

- Pokaż mi to jeszcze raz… - mruknął i usiadł na kanapie obok mnie. Skinęłam głową, a następnie włączyłam filmik na YouTube po raz siódmy. Nie miałam o tym pojęcia, ale w toaletach były kamery, skierowane w stronę umywalek i luster, więc zarejestrowały całą sytuację z Seleną, Jennifer i Leonardem, która zaszła dosłownie pięć godzin temu. Filmik został natomiast wypuszczony do sieci jakieś trzy godziny temu i już miał ponad milion wyświetleń.

Mój humor nie był zbyt dobry, bo prawie wszystkie komentarze pod tym krótkim wideo były negatywne w stosunku do mnie i dużo osób pisało, że to ja sprowokowałam Selenę do tego uderzenia. Zwykle nie przejmowałam się krytyką, lecz teraz jakoś mnie to poruszyło.

- Nie przejmuj się, skarbie – chłopak objął mnie ramieniem, a ja wtuliłam się w jego ciepłe ciało – Coś wymyślimy, pogadam ze Scooterem i może on coś załatwi.

- Scooter nic nie załatwi. Potrzebne jest mu zamieszanie, a najlepiej skandal wokół nas, bo wtedy zarabia więcej kasy, tak samo jak my. – wzruszyłam obojętnie ramionami.

- Może pójdźmy już spać, hm? – spytał spokojnym tonem głosu.

- Tak, to dobry pomysł. – uśmiechnęłam się blado i zamknęłam swojego laptopa. Wzięłam go, zaczynając iść w stronę sypialni. Justin szedł zaraz za mną, a gdy znaleźliśmy się w pokoju, to odłożyłam komputer na stolik i poszłam do łazienki, aczkolwiek zostawiłam otwarte drzwi.

- Dasz mi jakąś koszulę do spania? – zapytałam, gdy zaczęłam zmywać makijaż. Nie usłyszałam żadnej odpowiedzi, ale blondyn po chwili pojawił się w łazience, podając mi jakiś swój T-shirt.

- Chodziło mi o moją koszulę, ale dzięki. – zaśmiałam się.

- Chcę, żebyś spała w moich ubraniach. – dał mi słodkiego buziaka w policzek. Miałam wrażenie, że po jego złym humorze nie było już ani śladu.

Po jakichś dwudziestu minutach leżałam wtulona w ciepłą klatkę piersiową Justina, którą delikatnie gładziłam opuszkami palców. Chłopak bawił się kosmykiem moich włosów i co jakiś czas cicho wzdychał.

- Mam ochotę gdzieś pojechać. – wymamrotałam.

- Gdzie?

- Nie wiem, ale gdzieś gdzie jeszcze nie byłam…

- Ale chodzi Ci o jakiś ciepły kraj?

- Nie – westchnęłam – Zwykły kraj, jakiś w Europie.

- Włochy?

- Byłam.

- Francja?

- Tam też byłam.

- Niemcy?

- Justin, do cholery… Mi nie chodzi o jakiś „popularny” kraj, do którego jeździ się jako turysta. – zmarszczyłam brwi.

- No to nie wiem… Rosja? – westchnął.

- Nie, bo Putin mnie zabije. – mruknęłam, a Justin się zaśmiał.

- Ale z Ciebie maruda. To może jakiś skandynawski kraj?

- Nie… - burknęłam pod nosem i  miałam wrażenie, że Justin wywraca oczami – A Polska? – spytałam po chwili.

- Przecież w Polsce jest wojna. – odparł całkowicie pewny siebie. Odchyliłam głowę od jego klatki piersiowej i popatrzyłam na niego zszokowana, a następnie parsknęłam śmiechem.

- To jest najśmieszniejsza rzecz jaką kiedykolwiek słyszałam – wybełkotałam poprzez śmiech. Po chwili się uspokoiłam i popatrzyłam w czekoladowe oczy Justina. – Ty mówiłeś serio z tą wojną? – zapytałam.

- No tak. – zmarszczył brwi.

- Jesteś idiotą, Justin. Jedyna wojna, która tam ostatnio była to pewnie walka o bilety na Twój koncert – pstryknęłam go w czubek nosa – Pomyliło Ci się pewnie z Ukrainą czy coś, bo tam były te zamieszki. – uśmiechnęłam się, jednak on wydawał być się urażony moim wcześniejszym „wyśmianiem” go. Cholerna męska duma.

- Nie obchodzi mnie to… Dobranoc. – powiedział obrażony i odwrócił się na drugi bok. Westchnęłam głośno, również obracając się na drugą stronę. Nie byłam zbytnio przejęta jego obrażeniem się. Jutro mu przejdzie, a przynajmniej mam taką nadzieję.

Intensywne promienie słońca podrażniały moją twarz, dlatego nie potrafiłam już dłużej spać. Usiadłam po turecku i rozejrzałam się po sypialni. Justina nie było. Mogłam się tego spodziewać.

Instynktownie popatrzyłam na szafkę nocną, na której leżała karteczka od chłopaka.

Pojechałem na strzelnicę, a potem jadę spotkać się z Hailey.

Wrócę wieczorem.

Cześć.

Wow, jaki oschły.

Wzdychając cicho, wzięłam komórkę w dłoń. Już po dziesiątej, ale nie miałam nic do roboty, więc mogłam sobie dłużej pospać.

Zaczęłam przeglądać różne portale społecznościowe, w tym Twittera. Nie obserwowałam jakiejkolwiek Belieber albo innego fana, dlatego powiewało tam nudami. Po chwili przelogowałam się na konto Justina i zaczęłam przeglądać opinię fanów na temat sytuacji z wczorajszego wieczoru. Większość z nich stawała po mojej stronie. Przynajmniej one mnie rozumieją… Jednak w mediach to ja będę ukazywana jako ta zła, mimo tego, że to Selena mnie uderzyła. Ale ona zawsze była tą niewinną, więc dlatego dużo osób, których nie jest w tym temacie, staje po stronie Seleny. Nie rozumiem tego, bo na tym filmiku nie widać jak ją sprowokowałam… Ja nawet tego naprawdę nie robiłam. Rozmawiałam sobie jedynie z Jennifer.

Nie zamierzałam jednak podawać jej do sądu o tę „napaść”. Ból ze strzelenia w policzek boli jakieś kilka minut, a poza tym ona była pod wpływem. Nie, że jej bronię, bo nie robię tego, ale po prostu nie mam siły ciągać się po sądach przez taką głupotę.

Weszłam jeszcze z zaciekawienia na profil Sel. Najnowszy tweet został dodany jakąś godzinę temu i powiem, że nieco mnie przeraził.

                 Selena Gomez @selenagomez

Strzeż się.

Justins POV

Dochodziła północ, a ja nadal siedziałem u Hailey i graliśmy w gry na Playstation, rozmawiając praktycznie o wszystkim. W tym momencie o rozmawialiśmy o mojej dziewczynie, bo tak naprawdę nigdy jeszcze o niej nie rozmawialiśmy

- Jestem zły na siebie, że obraziłem się o takie gówno wczoraj i byłem dla Lily taki oschły. Wiem, że sobie to było tylko dla żartów, bo rzeczywiście palnąłem taką głupotę, no ale nigdy nie byłem dobry z geografii i nieco mnie to uraziło. Jak wrócę do domu, to ją przeproszę. Nie chcę, żeby mnie zostawiła. Mam nadzieję, że mnie nie zostawi. – w momencie, gdy to mówiłem, Hailey mi przerwała.

- Masz jakieś urojenia… Nie znam jej zbytnio, ale jestem w stu procentach pewna, że nie zostawi Cię tylko dlatego, że się obraziłeś. Po prostu przeproś ją, to wszystko. – blondynka wzruszyła ramionami.

- Chcę ją ładnie przeprosić… - uśmiechnąłem się zadziornie, a Hailey od razu zrozumiała, o co mi chodzi.

- Kup wino, a potem jakoś samo się to potoczy – puściła mi oczko – Tak w ogóle, to opowiedz mi coś o niej. Jaka jest i w ogóle. – dodała po chwili, a ja skinąłem głową.

- Jest miła, sympatyczna, uczciwa, w prawie wszystkich przypadkach szczera, chociaż czasem potrafi dobrze ukryć prawdę. Pomimo tego, że ma prawie 26 lat, to często zachowuje się jak nastolatka, jednak gdy sytuacja staje się poważna, to jest rozsądna i rozważna. Do tego jest tolerancyjna, nie robi się zazdrosna o inne dziewczyny ani o fanki. Kiedy je spotykamy, to zachowuje się dla nich jak przyjaciółka. Robi sobie z nimi zdjęcia i w ogóle, tylko dlatego, żeby je uszczęśliwić. Poza tym, uwielbiam, gdy się uśmiecha, wiesz? Lily ma najpiękniejszy uśmiech na świecie, a ten uśmiech staje się jeszcze piękniejszy, gdy to ja go wywołuję. Wtedy w jej oczach również widać radość i to również jest wspaniały widok. Oczy ma także śliczne, nigdy nie widziałem ładniejszych. Zawsze potrafią wyrazić każdy jej nastrój. Boże, ona jest taka idealna wewnątrz i na zewnątrz. Nie mogłem trafić lepiej. I wiesz co? Pomimo tego, że jesteśmy ze sobą zaledwie tydzień, to chciałbym, żeby była ze mną na zawsze. Nie wiem, co bym zrobił, gdyby mnie opuściła… Mam wrażenie, że zaczyna mnie od siebie uzależniać, ale podoba mi się to. Tak bardzo ją kocham... Więcej niż wczoraj, mniej niż jutro. – westchnąłem.

- Jesteś zakochanym idiotą, Justin. Ale jeśli coś się stanie, to nie chcę, żebyś cierpiał. Nie chcę, żebyś znowu zaczął brać antydepresanty i wpieprzył się w to całe gówno. – ostatnie słowa powiedziała nieco smętnie. Już miałem jej odpowiadać, jednak poczułem, że moja komórka zawibrowała, co oznaczało, że dostałem wiadomość. Wyjąłem telefon, a następnie odczytałem sms’a, który był od jednego z moich ochroniarzy.

W domu było włamanie, Lily jest cała roztrzęsiona i nie możemy jej uspokoić. Przyjedź jak najszybciej.

__________________

Mam wrażenie, że moje rozdziały zaczynają być coraz gorsze i krótsze. Nie wiem dlaczego, skoro mam pomysły i wena mi sprzyja. Jeśli ktoś z Was pisze fanfiction, to zaradzicie coś na to? Jednak postaram się, aby w następnym rozdziale było więcej opisów z poszczególnych sytuacji, żeby wypowiedzi w dialogach były dłuższe i wgl, bo chcę Wam w końcu zafundować coś, co będzie długie…

Cóż, nie wiem, co mogę jeszcze napisać. Do następnego, haha :D Prawdopodobnie pojawi się w sobotę! <3

KOMENTUJCIE, TO DLA MNIE STRASZNIE WAŻNE!