Seventeen

Przeczytajcie notkę pod rozdziałem! To dla mnie ważne, kochani :)

Justin napierał swoimi miękkimi wargami na moje usta coraz bardziej, aż w końcu pocałunek przerodził się w bardziej namiętny. Ujęłam jego policzki w dłonie, gładząc je lekko kciukami, a blondyn złapał mnie za pośladki i zacisnął na nich swoje lodowate dłonie. Nie potrzeba było dużo do tego, aby po moim ciele przeszedł dreszcz i abym stała się podniecona.

- A Ty… A Ty mnie kochasz? – wychrypiał, kiedy oderwał się na moment od moich warg. Co ja mam mu odpowiedzieć?

- Porozmawiamy o tym jutro. Musisz najpierw coś zjeść, umyć się, ogrzać, pójść spać. – westchnęłam i zeszłam z kolan Justina. Poszłam do łazienki, gdzie szybko ubrałam się w ubrania do spania, które wcześniej sobie przygotowałam. Weszłam z powrotem do sypialni, a z walizki wyjęłam pierwsze lepsze spodnie, które od razu na siebie włożyłam.

- Odpowiedz mi teraz. – mruknął.

- Porozmawiamy o tym jutro. – podeszłam do chłopaka i pochyliłam się nad nim. Popatrzyłam w jego czekoladowe oczy, jednak po chwili przymknęłam powieki i złożyłam na jego ustach czułe muśnięcie.

- Proszę, odpowiedz mi. – powiedział stanowczo.

- Poczekaj na mnie pięć minut, zaraz wrócę z jedzeniem. – uśmiechnęłam się ciepło, po czym założyłam kurtkę na siebie. Justin westchnął zrezygnowany i skinął głową na moje słowa.

Po ubraniu się ciepło, wyszłam z hotelu. Sklep spożywczy był już zamknięty, dlatego poszłam na stację benzynową, gdzie kupiłam kilka kanapek, a po kilku minutach już znajdowałam się w apartamencie. Zaniosłam kanapki do kuchni i chciałam je rozpakować, ale w tym samym momencie zauważyłam, że Justin zasnął. Uśmiechnęłam się mimowolnie, wzdychając. Wsadziłam kanapki do lodówki i podeszłam do blondyna. Delikatnie, aby go nie obudzić, zdjęłam z niego kurtkę, buty oraz bluzę. Okryłam chłopaka szczelnie kołdrą, a ten zwinął się w kulkę. Cholera, wyglądał tak uroczo i bezbronnie.

Sama szybko rozebrałam się tak, że miałam teraz na sobie bieliznę i koszulę do spania. Również wsunęłam się pod kołdrę i przysunęłam się do Justina, którego zaczęłam gładzić po policzku. I co ja mam mu jutro powiedzieć? To więcej niż zauroczenie, ale nie chcę, żeby ta „miłość” okazała się pomyłką. Nie chcę, żeby leciał do innej, jeśli się pokłócimy. Nie chcę, żebyśmy oboje cierpieli.

Przejechałam opuszkami palców po umięśnionym torsie Justina i mimowolnie się uśmiechnęłam.

- Nic z tego nie będzie. Przepraszam. – szepnęłam smutno i pocałowałam go delikatnie, aby go nie obudzić. Odwróciłam się plecami do chłopaka, zamykając oczy, a już po chwili zasnęłam.

Obudziłam się, kiedy poczułam, że Justin gładzi moje udo. Przekręciłam się na plecy i popatrzyłam przez okno. Nawet jeszcze się dobrze nie rozjaśniło.

- Czemu nie śpisz? – spytałam, przecierając powieki dłońmi.

- Nie mogłem się doczekać aż w końcu Cię zobaczę, dlatego się obudziłem. – uśmiechnął się i nim się obejrzałam, to blondyn siedział na moim podbrzuszu. Pochylił się, aby mnie pocałować, ale ja odchyliłam głowę w bok. Nie chodzi o to, że nie chciałam, bo chciałam cholernie, jednak nie mogłam dawać mu nadziei.

- Słodko. – mruknęłam.

- Nie bądź oschła. Zrobiłem coś nie tak? – w jego oczach od razu ujrzałam smutek i to po prostu złamało mi serce. Czemu on tak na mnie działa? Jeszcze dwa miesiące temu go nienawidziłam, a teraz bum, jestem zakochana.

- Nie, wszystko jest okej. Kupiłam Ci wczoraj kanapki, ale zasnąłeś, więc teraz zjesz je jako śniadanie. – powiedziałam stanowczo i wysunęłam się spod jego uścisku.

- Dobrze, mamo. – zaśmiał się Justin, po czym podniósł się z łóżka. Również to zrobiłam i wyjęłam z lodówki kanapki, które położyłam na talerzu. Kiedy blondyn usiadł przy stole, to podałam mu jedzenie, a sama wyjęłam z walizki ubrania, bo miałam zamiar się ubrać.

- Zaraz pójdę do sklepu i kupię coś porządnego, żebyś się najadł. – uśmiechnęłam się ciepło, po czym weszłam do łazienki. Szybko się ubrałam oraz uczesałam, ale nie malowałam się, bo nie miałam ochoty.

Oparłam dłonie o umywalkę i spuściłam głowę w dół. Wzięłam dwa głębokie oddechy, po czym wyszłam z łazienki.

- Nie wiem czy wiesz, ale mam mieszkanie tutaj, więc jak chcesz, to możemy niedługo tam pojechać, żeby nie gnieździć się w hotelu. – powiedział Justin, pałaszując kanapki.

- Jest mi to obojętne. – wzruszyłam ramionami i zaczęłam zakładać buty. Blondyn wstał, a następnie podszedł do mnie, kiedy ubierałam kurtkę.

- O co Ci chodzi? – złapał mnie za biodra i przycisnął do ściany.

- O nic.

- Jesteś na mnie zła? – Justin uniósł mój podbródek, abym popatrzyła mu w oczy.

- Nie… - westchnęłam. Chłopak nagle uklęknął przede mną, po czym uniósł mój sweter w górę. Jego wargi zaczęły czule muskać mój brzuch.

- Mieliśmy dziecko – szeptał – To był chłopczyk czy dziewczynka? – zapytał.

- Nie wiem, to był dopiero pierwszy miesiąc. Poza tym, nie wiedziałam nawet, że w ogóle będziemy mieli dziecko. – patrzyłam na niego uważnie.

- Fajnie by było, gdyby za kilka miesięcy był z nami taki dzidziuś, nie? – uśmiechnął się, a ja w tym samym momencie się odsunęłam. Zakryłam swój brzuch swetrem i zasunęłam kurtkę, a następnie owinęłam się szalikiem wokół szyi.

- O czym Ty w ogóle mówisz? Znamy się dwa miesiące, a Ty pieprzysz o dziecku. To była wpadka, rozumiesz? W-p-a-d-k-a! – warknęłam, a Justin podniósł się.

- Nie denerwuj się. – szepnął, gładząc mój policzek.

- Idę po jedzenie, będę niedługo. – wyszłam z apartamentu.

Po jakichś dwóch godzinach byliśmy w mieszkaniu Justina. Miał rację – lepiej jest być w zwykłym mieszkaniu niż pokoju hotelowym.

Od kiedy powiedziałam mu tamto o dziecku, prawie w ogóle się do mnie nie odzywał. Był smutny, uśmiechał się blado. Wiem, że teraz to ja zbyt impulsywnie zareagowałam, ale nie chciałam tego. Po prostu to jest frustrujące, że go kocham, ale nie mogę z nim być.

- Przepraszam. – szepnęłam i podeszłam do Justina, który wyjmował czyste ubrania z walizki. Chłopak odłożył rzeczy i uniósł się do pozycji stojącej, by na mnie popatrzeć.

- Ja też przepraszam. Nie będę już o tym wspominać, zapomnijmy… - przysunął się, układając dłonie na mojej talii, aby przyciągnąć mnie do siebie – Kocham Cię. – uśmiechnął się delikatnie, a motylki w moim brzuchu znowu zaczęły wariować. Blondyn musnął jeszcze moje usta, wziął swoje rzeczy i zniknął w łazience, tym samym zostawiając mnie rozdartą między sercem a rozumem.

Wstawiłam pieczeń z indyka do piekarnika, zerkając na zegarek. Za jakieś dwie godziny powinna być gotowa, więc miałam trochę czasu dla siebie. Justin spał w swojej sypialni, obudzę go na kolację. Niech się wyśpi, bo w nocy nie odpoczął za dużo, a po takiej długiej drodze powinien się porządnie wyspać.

Wyjęłam z walizki laptopa i usiadłam na kanapie. Włączyłam komputer, a kiedy się załadował, to sprawdziłam stronę lotniska. Śnieżyca i wichury podobno mają ustać dzisiaj, dlatego od jutra już będzie otwarte lotnisko. Dzień wcześniej niż wcześniej planowali, ale to dobrze dla mnie. Przynajmniej spotkam się w końcu z mamą.

Następnie weszłam na swojego maila, gdzie miałam kilka wiadomości. Dwie od Scootera, jedna od Adriany, czyli autorki Dangera i jedna wiadomość od producenta filmowego. Pierwszą wiadomość odczytałam tą od producenta. Napisał w niej, że zgodził się na kręcenie fanfiction. To będzie coś nowego, przyniesie Justinowi jak i mi dużo sławy oraz dużo pieniędzy. Idealnie!

Teraz trzeba przekonać do tego innych aktorów, zrobić casting i takie tam, ale najważniejsze jest to, żeby udało mi się przekonać do tego Justina. Mam nadzieję, że mi się uda.

Justins POV

Ziewnąłem i przetarłem dłonią twarz, próbując się bardziej rozbudzić. Wstałem z łóżka, pomimo zimna, które ogarniało moje ciało. Chciałem zobaczyć Lily i jej śliczny uśmiech. Nazwijcie mnie głupcem, ale oszalałem na punkcie tej dziewczyny. Nie wiem jak, nie wiem, co ona ze mną robi. Ja tego nawet nie chciałem. Ale niestety, stało się.

Przecierając twarz po raz kolejny, wyszedłem z sypialni, a w salonie od razu zobaczyłem brunetkę. Usiadłem naprzeciwko niej na kanapie i uśmiechnąłem się delikatnie. Lily od razu odwzajemniła uśmiech, a po chwili ponownie zatopiła wzrok w ekranie laptopa.

- Powinieneś spać, pieczeń będzie dopiero za półgodziny. – powiedziała, wskazując na piekarnik.

- Nie mogłem już spać. Porozmawiamy? – zapytałem.

- A o czym? – uniosła wzrok i popatrzyła mi w oczy. Westchnąłem.

- O nas.

- Porozmawiajmy o tym po kolacji… - zagryzła dolną wargę. Brunetka wyglądała na zdenerwowaną.

- Czemu chcesz to przedłużać? – podszedłem do niej, po czym wysunąłem laptopa z jej rąk. Zamknąłem go i postawiłem na stoliku między nami. Lily nie odpowiedziała, tylko wzruszyła ramionami.

- Chcę wiedzieć czy odwzajemniasz moje uczucia. – ponownie usiadłem na swoim miejscu.

- Proszę, porozmawiajmy o tym potem. – szepnęła i wstała, następnie kierując się do kuchni. Poszedłem razem za nią i oparłem się biodrem o blat.

- Przejechałem z jebanego Los Angeles do Nowego Jorku 4500 kilometrów bez jedzenia, picia i snu, a Ty nie chcesz nawet ze mną porozmawiać? – warknąłem, czując ogarniającą mnie złość.

- Nie chcę robić Ci nadziei. – Lily popatrzyła na mnie, jednak po chwili odwróciła wzrok na okno.

- Czyli nic do mnie nie czujesz, tak? Nie mogłaś od razu tego powiedzieć? – zmarszczyłem brwi i przysunąłem się do niej. Już nie byłem zły, tylko smutny, zawiedziony.

- Czuję… - wychrypiała – Myślisz, że nie cieszę się, kiedy Cię widzę? Myślisz, że nie mam motylków w brzuchu, kiedy się do mnie uśmiechasz? Myślisz, że nie chcę, abyś mnie cały czas dotykał lub całował? Jeśli tak myślisz, to się mylisz, ponieważ… Zakochałam się w Tobie. Ale nie możemy być razem, Justin. – skrzyżowała ręce na piersi, nadal na mnie nie patrząc.

- Ale dlaczego? – moje myśli kłębiły się.

- Bo to nie wypali.

- To nie jest żaden argument, przecież nie wiesz, jak to jest być ze mną.

- Parę dni temu, gdy przyleciałam tutaj, to Ty spotkałeś się z Kendall. Śmiałeś się i nie wyglądałeś w ogóle na przejętego tą całą sytuacją. Kiedy byłam w Tokio, to robiłeś imprezy, zamawiałeś dziwki, a to nie było tak dużo czasu temu, więc wtedy też pewnie coś do mnie czułeś.

- No i co w związku z tym? – uniosłem pytająco brwi.

- Udajesz idiotę czy jesteś idiotą? – spojrzała na mnie, jednak ja wzruszyłem jedynie ramionami – Chodzi o to, że ja Ci nie ufam, a podstawą jakiegokolwiek związku jest zaufanie. Boję się, że jak się pokłócimy, to polecisz sobie do innej albo po prostu będziesz mnie zdradzać. Jeśli chcesz, żebyśmy byli razem, to pokaż mi, że mogę Ci zaufać. To wszystko. – nie mogłem uwierzyć w jej słowa. Przenigdy nie zdradziłbym Lily, ale nawet jeśli jej to powiem, to i tak mi nie uwierzy.

- Mam zerwać kontakt z Kendall, Kylie i innymi, tak? – westchnąłem cicho.

- Nie – przekręciła oczami zirytowana – Możesz z nimi utrzymywać kontakt, nie przeszkadza mi to. Nie chcę po prostu, żebyś mnie zdradzał albo szukał sobie pocieszenia u nich. – wyminęła mnie i wróciła do salonu.

Po niedługim czasie siedzieliśmy przy stole z kilkoma świątecznymi potrawami. Zanim poszedłem spać, to pomagałem Lily przygotować jedzenie, aczkolwiek nie przygotowaliśmy wszystkich potraw. Byliśmy tylko we dwójkę i nie zjedlibyśmy tego wszystkiego do jutra.

- Nie mam dla Ciebie prezentu… - wymamrotała brunetka, dokańczając jeść swoją zapiekankę.

- Ja dla Ciebie też nie, w ogóle o tym nie myślałem. – powiedziałem i dopiero teraz przypomniało mi się, że naprawdę o tym zapomniałem.

- Wystarczyło mi to, że przyjechałeś i to, że nie jesteś już na mnie zły… Bo nie jesteś, prawda? – uniosła pytająco brwi.

- Nie, już nie. – westchnąłem smutno, jednak z drugiej strony ucieszyłem się, że uważa mnie za swój prezent.

- Jak zjemy, to idziemy oglądać Kevina? – zapytała po chwili. Skinąłem jedynie potwierdzająco głową.

Po paru minutach skończyliśmy jeść i poszliśmy do sypialni. Lily wzięła pilota, a ja położyłem się na łóżku. Po włączeniu telewizora, dziewczyna również ułożyła się na łóżku, ale po drugiej stronie, jakiś metr ode mnie.

- Chciałabyś mi dać jakiś prezent? – spytałem, zerkając na telewizor. Jeszcze leciały reklamy.

- Tak. Czemu pytasz?

- Możesz mi dać taki jeden… - zagryzłem dolną wargę.

- Jaki? – brunetka popatrzyła mi w oczy.

- Udowodnię Ci wszystko, co będziesz chciała, ale proszę, spróbuj chociaż ze mną być… - ująłem jej dłoń i splątałem nasze palce razem.

- Justin, ja też Cię proszę. – odwróciła wzrok. Za każdym razem, kiedy chciała mi się sprzeciwić, to odwracała wzrok. Dziwne… Może boi się, że ulegnie pod moim spojrzeniem?

Przysunąłem się bliżej niej tak, że stykaliśmy się teraz biodrami. Ująłem podbródek Lily i odwróciłem go w moją stronę, aby na mnie popatrzyła.

- Co Ci szkodzi? – zmarszczyłem brwi, nie odrywając od niej wzroku.

- Daj spokój. – westchnęła.

- Nie będziemy razem… Po prostu daj mi się całować, przytulać i choć trochę zachowujmy się prawdziwie w naszym udawanym świecie. – musnąłem jej miękkie wargi, a brunetka odwzajemniła pocałunek.

- Nie. – mruknęła, kiedy ponownie musnąłem jej usta.

- Proszę. – szepnąłem, przedłużając pocałunek.

- Nie. – wymamrotała pomiędzy pocałunkami.

- Będę traktować Cię jak księżniczkę. Kocham Cię, Lily… Nie krzywdź mnie. – tyknąłem swoim nosem jej zadarty nosek. Popatrzyłem w piwne oczy brunetki, a już po chwili ponownie zatopiłem się w jej wargach. Kiedy się od nich oderwałem, to Lily zaczęła mówić.

- Dobrze, Justin. Spróbujmy. – w końcu mi się poddała.

- Jesteś najlepszym prezentem. – pogładziłem jej blady policzek wierzchem dłoni.

- Postaraj się zdobyć moje zaufanie. – powiedziała, a ja skinąłem głową.

- Postaram się. Zrobię wszystko, żebyśmy mogli być razem. – złączyłem nasze obie dłonie w jedność. Oczy Lily zaszkliły się, jednak mimo to posłała mi uśmiech. Taki uśmiech, który widuje się zaledwie cztery lub pięć razy w życiu. Znacie to?

- Kocham Cię. – usłyszałem jej niepewny głos, który był najpiękniejszą melodią dla moich uszu. Kocham Cię.

Kocham Cię.

Kocham Cię.

Obijało się to echem w mojej głowie.

Kocham Cię.

Lily mnie kocha. Powiedziała mi to. Przyznała się do tego.

- A ja kocham Ciebie, skarbie. – powiedziałem.

To są zdecydowanie jedne z moich najlepszych świąt. Zanim pojechałem do Nowego Jorku, to Scooter powiedział mi, że święta są magicznym czasem. I miał rację…

_________________

Jest świąteczny rozdział! Nie ma w nim zbyt dużego klimatu świąt, no ale zwracałam uwagę bardziej na naszą Lily i Justina niż na Wigilię. Poza tym, jest dłuższy niż zwykle <3

Indyk, zapiekanka i takie tam – podobno to amerykańskie potrawy wigilijne, więc no, opisywałam je zamiast barszczu, pierogów, itd. dlatego nie dziwcie się jak coś, hahah :D

Tak naprawdę, to ten rozdział miał być smutny, bo Lily miała się w ogóle nie zgodzić na to i powiedzieć mu, że go nie kocha, ale uznałam, że w końcu są święta, więc zrobię Wam mały prezent!

Dobra, a teraz do sedna sprawy – JESTEŚCIE WSPANIALI!

Pod ostatnim rozdziałem było 50 komentarzy, to strasznie dużo i nie mogłam w to uwierzyć, naprawdę! Największa ilość komentarzy na tym blogu <3

Tak w ogóle, to jak reklamowałam bloga, to nawet nie wiedziałam, że mam tylu czytelników! Dużo osób mi odpisywało, że już to czyta lub takie tam, hahah :D

Dlatego chciałam Was poprosić o trzy rzeczy – jeśli komentujecie, to podpisujcie się swoim usernamem, TWEETUJCIE Z HASHTAGIEM #JilyHEpl, ponieważ wtedy będę mieć więcej czytelników i ostatnia rzecz… Zrobicie mi mały prezent świąteczny i sprawicie, żeby pod tym rozdziałem było również minimum 50 komentarzy? Byłoby mi niezmiernie miło <3

Fajnie by było, gdyby te komentarze były dłuższe, chcę znać Waszą opinię! <3

Aaa, i jeszcze jedno… Ci, którzy czytają, a nie komentują, moglibyście zapisać się do informowanych, zaobserwować mnie na tt czy cokolwiek? Chcę po prostu widzieć kto i ile osób czyta to ff :) moje tt - @bieberssexrauhl

I jeszcze ostatnia rzecz! Chciałabym polecić jedno z najlepszych fanfictions, które kiedykolwiek czytałam! <3

diary-of-lifee.blogspot.com

Jest genialne!

Miłych świąt, kochani! Wspaniałych prezentów Wam życzę i udanego czasu z rodziną… A kolejny rozdział nie wiem jeszcze kiedy się pojawi, może 28 grudnia… Nie wiem na razie, ale niedługo! <3